اثر مهم اين شناخت، در نظر دقيق اينست كه شرط لازم جهت عرفانِ بعد از عمل است و زمينه را جهت «يافتن» فراهم مى كند. يافتن كه نتيجه عمل بر اساس معرفت كسبى و حصولى است. اين ظاهر دين و شريعت بوده و ما مأمور به همين ظواهر هستيم و چنانچه آنها را خوب انجام دهيم، مورد توجه و عنايت خداوند متعال در دنيا و آخرت واقع خواهيم شد.

رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: «مَن عرفَ الّلة و عظَّمَهُ منعَ فاهَ منَ الكلامِ وَبَطْنَهُ مِنَ الطَّعامِ وَ عَفى نَفْسَهُ بالصِّيامِ وَالْقِيامِ»^[42] كسى كه خدا را بشناسد و او را بزرگ شمارد، دهانش را از كلام (لغو و زياد) و شكمش را از طعام (حرام و زيادى) باز دارد و نفسش را به سبب روزه و قيام; به عبادت خدا به رنج و زحمت اندازد.

«يَنْبَغى لِمَنْ عَرَفَ اللهَ أنْ يَرْغِبَ فيما لَدَيْهِ»^[43]; براى كسى كه خدا را بشناسد سزاوار است كه به آنچه در نزد خداست رغبت داشته باشد.

اما شناخت بعد از عمل، شناختى است كه ثمره عمل است. رابطه تصورى و عقلى، قابليتى در برخى اشخاص متعبّد و تسليم حق به وجود مى آورد كه خداوند به او معرفتى مى بخشد كه شهودى است. اگر در شناخت قبل از عمل، عالم به جمال و كمال حق بود، در اين معرفت، شاهد جمال و كمال حق است. در اين جا ديگر رابطه علمى وتصورى و عقلى نيست; بلكه رابطه شهودى و حضورى بوده و انگيزه انسان، شهود جمال و كمال است. اين قوى ترين رابطه است، زيرا بر پايه انگيزه قوى و معرفت شديد استوار است. در اين شناخت، ايمان قلبى كامل و اخلاص تحقق مى يابند و رابطه عالى روح انسانى با خداى متعال برقرار مى شود.

انسان در پرتو اين عرفان مى يابد كه خدا، دين، پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و ائمه(عليهم السلام) حق هستند.