اكثر روشهاى اخلاقى در غرب، بر اساس دنياگرايى بوده و تمام توجّه آن روى تمتّعات مادّى و شهوى دور مى زند.بدين جهت است كه غرب با نظريات اخلاقى و با روش عملى اش انسان را قربانى هوى و هوس حيوانى كرده و او را در حدّ حيوانيّت نگاه داشته است. آنانى كه به جوامع غربى سفر كرده اند; جامعه را غرق در مسائلى مى بينند كه انسان و حيوان در آن مشتركند; محبّت، عاطفه، و... كه در غرب وجود دارد، در حدّ حيوانى آن خلاصه مى شود و بس. روش عملى غرب به خوبى نشان مى دهد كه اخلاق بر پايه احساسگرايى، وهم و خيالگرايى است نه بر پايه عقل و مذهب صحيح، در واقع، اخلاق در غرب، اخلاق انتفاعى است نه ايمانى. و آنچه در شأن انسان است، اخلاق ايمانى است نه انتفاعى. مسائل اخلاقى آن گاه كه بر محور ايمان باشد، فضيلت دارد; محبّت، عاطفه، گذشت، انفاق، مدارا و.. آن گاه كه بر محور سود جويى، غريزه جنسى، فرد پرستى، حبّ ذات و لذّت جويى و زيبا گرايى دنيوى باشد، نه تنها داراى فضيلت نيست; بلكه همان اخلاقى دنيوى است كه در مقاله قبل بيان داشتيم.

پيامدهاى نامطلوب اين اخلاق را در جهان كنونى مشاهده مى كنيم و شرق و غرب و جوامع تابع اين دو بلوك، گرفتار چنين اخلاقى هستند و با نهايت تأسّف، دانسته يا ندانسته، اخلاق مذهبى را مردود و روشهاى اخلاقى شهودى و دنيوى را عظيم مى شمارند. اخلاق در فرهنگ غرب، انسان و زندگى انسانى را عملاً عبث دانسته و انسان را موجودى مى داند كه به خود واگذاشته شده و مقصد و هدفى جز گذراندن دنيا ندارند. در واقع حيات غربى، چراگاه شيطان است كه به خوبى خواسته هايش بر آورده مى شود و از اهل آن رضايت كامل دارد.

اخلاق در فرهنگ اهل بيت(عليهم السلام)

قبل از اين كه به گفتار بلند و والا و گهربار امامان معصوم(عليهم السلام) اشاره كنيم، بيان يك نكته لازم است و آن، اين كه در هستى ادراكى توحيدى، كمال، مرادف با وجود است; يعنى كمال، حقيقتى وجود است; امّا نه وجودى كه محتاج به ظرف و محل باشد.