راسل مى گويد: «وجدان اخلاقى و محبّت نوع و نوع دوستى و امثال اين حرفها به درد نمى خورد، اخلاق از اين ناشى مى شود كه انسان فكر دورانديش داشته باشد. و وقتى انسان، دور انديش بود، حساب مى كند كه مصلحت او در اين است كه رعايت نوع را بكند» نيز مى گويد: «مثلاً، من گاو همسايه را نمى دزدم، زيرا مى دانم كه اگر من گاو او را بدزدم، آن همسايه، و يا ديگرى گاو مرا مى دزدد» او مى گويد: «آدم فكر مى كند و مى بيند كه اگر بخواهد با ديگرى بداخلاقى كند، او هم بداخلاقى مى كند...»

اين سخن، پايه اخلاق را از اساس متزلزل مى كند، يعنى، اين اخلاق، در جايى حكم مى كند كه قدرتها متساوى باشند... امّا آن جايى كه يك طرف قوى و طرف ديگر ضعيف است و قوى صد در صد مطمئن است كه ضعيف، اساساً نمى تواند كارى كند، هيچ نيرو و عاملى نمى تواند وجود داشته باشد كه قوى را دعوت به اخلاق كند.

نيچه مى گويد: «بحث در اين كه دنيا خوب است يا بد وحقيقت آن چيست؟ بيهوده است; كسى نمى تواند آن را دريابد و بعضى مى گويند بهتر آن بود كه به دنيا نيائيم شايد چنين باشد، نمى دانم امّا مى دانم كه خوب يا بد به دنيا آمده ايم و بايد از دنيا هر چه بيشتر متمتّع شويم. پس آنچه براى حصول اين مقصود مساعد است ـ اگر چه قساوت و بيرحمى و مكر و فريب و جنگ و جدال باشد ـ خوب است، و آنچه مزاحم اين غرض است ـ اگر چه راستى و مهربانى و فضيلت و تقوا باشد ـ بد است...»^[24]

نيچه مذهب اخلاقى سوفسطائيان يونان را تجديد كرد كه مى گفتند: «ميزان نيكى و بدى، خود انسان است. هرچه نفس انسان مى پسندد و آن را مى خواهد خوب، و خلافش بد است و اين همان مذهبى است كه دو هزار و چهارصد سال پيش از اين سقراط و افلاطون در معارضه آن مجاهده كردند....»^[25]