وَمُباهاتِ الْمُكْثِريِنَ

«مباهات»، فخر كردن و نازيدن به حسن و زيبايى است; ولى درمطلقِ «مفاخره» به كارمى رود. «مكثرين» جمع «مكثر» اسم فاعل است به معناى كسى كه داراى مال فراوان است^[326].

«خدايا»! از فخر ومباهات توانگرانه به تو پناه مى برم»

از اميرالمؤمنين(عليه السلام) نقل است كه فرمود: «لاحُمْقَ أعظَمُ مِنَ الْفَخْرِ^[327]» ; حماقتى بالاتر و بزرگتر از فخر كردن نيست.

«ما لاْبنِ آدَمَ وَ الْفَخْرِ: أوَّلُهُ نُطْفَهٌ وَ آخرُهُ جِيَفَةٌ لا يَرْزُقُ نَفْسِهُ وَ لا يَدْفَعُ حَتْفَهُ^[328]»

آدم را با فخر و نازيدن چه كار؟ كه اوّل اونطفه و آخر او مردار بدبو است; نه خود را روزى مى دهد و نه مرگ خويش را دفع مى نمايد.

به خود نازيدن و مفاخره كردن، معلول نظر استقلالى به خود است. انسان آنگاه كه خود را موجودى وابسته به خدا ببيند، جز به بندگى خداوند متعال افتخار نخواهد كرد. چنانكه اميرالمؤمنين على(عليه السلام) مى فرمود: «إلهى! كَفى بى عزّاً أَنْ أكُونَ لَكَ عَبْداً وَ كَفى بى فَخْراً أنْ تَكُونَ لى رَبّاً^[329]:» خدايا! مرا اين عزّت كافى است كه بنده تو باشم و اين افتخار برايم بس كه تو پروردگار و صاحب اختيارم باشى.

وَ الاْزْراء بِالْمُقِلّيِنَ

«خدايا! به تو پناه مى برم ازاين كه بى ارزش و خوار شمارم فقيران را.»