اما حرص بر ثروت اندوزى، رياست و مقامات اعتبارى جهت شهرت و دنياى بهتر مذموم است. زيرا بعد منفى پيدا كرده و تحت عنوان «قبح» قرار مى گيرد.

از اميرالمؤمنين(عليه السلام) سؤال شد: كدام ذلّت بدتر است؟ فرمود: «ألْحِرْصُ عَلَى الْدُّنْيـا^[284]» ; حرص و آزمندى بر دنيا.

اين گونه حرص، نشانه شقاوت است.

نيز فرمود: «ألْحِرْصُ عَلامَةُ الاْشْقِيـاءِ^[285]» ; حرص نشانه افراد شقى است.

شقى كسى است كه از كاروان رشد و تكامل باز مانده است; اگر بخواهيم نشانه اى از او داشته باشيم، آن نشانه حرص است. هر فرد حريص به دنيا و شهوات آن، شقى است و هر شقىّ يى دور از رشد وجودى و كمال انسانى است.

وَ سَوْرَةِ الْغَضَبِ

«سورة» به معناى حدّت و شدّت، و «غضب» به معناى خشمى است كه بر نفس عارض مى شود، و ضدّ رحمت است. مرحوم مجلسى(رحمه الله) در اين مورد مى فرمايد:

«انسان در به كارگيرى اين قوه و ظهور فعلى آن از سه حالت خارج نيست: يا حالت تفريط دارد يا افراط و يا اعتدال.

امّا تفريط در قوّه غضب، به ضعف كشاندن آن است، به گونه اى كه در جايى كه از نظر عقل و شرع پسنديده است، به كار گرفته نمى شود، مانند دفع ضرر از خود، جهاد در راه خدا و اقامه حدود به نحوى كه مورد رضايت دين است و...