و امّا قناعت كردن به آنچه هست و سختيهاى معيشتى، صبر و تحمّل نشان دادن و خود را از خلق بى نياز داشتن و رفع نيازهاى خويش را با تلاش و كوشش و تدبير عاقلانه از خداوند متعال خواستن كمال عزّت نفس است. انسانى كه معتقد به وابستگى خالص وجودى موجودات به خداست و حقيقت وجودى آنها را عين فقر و نادارى و نيازمندى مى داند. و خدا را به صفت غنا و بى نيازى ذاتى پذيرفته است. سزاوار است كه در شئوون زندگى تسليم خداوند گردد تا با انقطاع از خلق و اتّصال ارادى خالص به حقّ به عالى ترين درجه از عزّت نفس نائل گردد. روزى جبرئيل بر رسول خدا حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله وسلم) نازل شد و عرض كرد، خدا - جلّ و جلاله - سلامت مى رساند و مى فرمايد : هذِهِ بطحاء مكّة لك رضراضه ذهباً قال: فنظر النبىّ(صلى الله عليه وآله وسلم) الى السماء ثلاثاً ثمّ قال: لا يا ربّ، و لكن أشبع يَوْماً فأحمدك و أجوع يَوْماً فأسألك:^[243] اين سرزمين بى درخت و گياه و پر از شن و ماسه است. براى توست كه بخواهى شن و سنگ ريزه هاى آن را طلا قرار دهم. پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) سه مرتبه به آسمان نظر كرد. سپس عرض كرد: اى پروردگارم، چنين چيزى را طلب نمى كنم. ولكن (دوست دارم) يك روز سير باشم پس تو را ستايش كنم و روز ديگر گرسنه باشم ، پس تو را سؤال كنم (و نياز خويش به نزد تو آورم).

امام زين العابدين(عليه السلام) در مقام مناجات و دُعا خدا را به احساس بى نيازى از خلق مى خواند. و عزّت نفس را در احساس بى نيازى از خلق و نيازمندى به خدا طلب مى كند.

اَللّهُمَّ اِنّى اَخْلَصْتُ بانْقِطاعى اِلَيْكَ وَأقْبَلْتُ بِكُلّى عَلَيْكَ وَصَرَفْتُ وَجْهى عَمَّنْ يَحْتاجُ اِلى رِفْدِكَ وَقَلَبْتُ مَسْئَلَتى عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ: بار خدايا به حقيقت كه من خود را با بريدنم (از غير تو) و پيوستنم به تو و براى سير به سوى تو اطاعت تو خالص كردم. و با تمام وجودم به جانب تو روى آوردم. از كسى كه (خودش) به عطا و بخشش تو محتاج است (به سوى تو) روى گردانيده ام و از كسى كه بى نياز از فضل تو نيست. خواسته هايم را (بسوى تو) برگرداندم.