رابطه مثبت با آخرت ما را به رابطه صحيح و دقيق با خدا، خود، اجتماع و طبيعت فرا مى خواند. و مثبت بودن رابطه عملى با آخرت اينست كه رابطه با خدا محيط بر ديگر روابط باشد. به عبارت ديگر رابطه با خود، اجتماع و طبيعت در شعاع رابطه با خدا انجام مى شود. البته تحقق رابطه مثبت با خدا رابطه صحيح و درست با رسول و جانشينان بر حقّ رسول است^[201]. در چند مقاله قبلى تا حدود امكان رابطه صحيح با خدا، خود، اجتماع و طبيعت را ترسيم كرديم. آيات الهى حاكى است كه قيامت نمودى از اعمال انسان است^[202]. و بهشت و نعمتهاى وافر از جانب خداوند متعال نمود اعمال نيك است نمودى از رابطه صحيح با خود، اجتماع، طبيعت، و در رأس آنها رابطه با خدا.

...وَ لِكُلِّ اُمَّة اَجَلٌ فَاِذَا جَآءَ اَجَلُهُمْ لا يَسْتَأْخِرُون سَاعَةً وَلا يَسْتَعْدِمُون^[203]: هر قومى را دوره اى و اجل معيّنى است كه چون فرا رسد لحظه اى مقدّم و مؤخّر نتواند كرد.

وَالّذينَ امَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ فىِ رَوْضاتِ الْجَنّاتِ لَهُمْ ما يَشآؤُنَ عِنْدَ رَبَّهِمْ ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبيرُ^[204]: و آنانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند در گلزارها و جاهاى باصفاى بهشت هستند. و آنچه بخواهند، در نزد پروردگارشان، برايشان مهيّااست. اين همان فضل و رحمت بزرگ خداوند است.

اعمال خواه جوانحى باشند يا جوارحى، داراى دو جنبه هستند يكى جنبه دنيوى آنها است، كه در محدوده زمان و مكان انجام مى گيرند و بعد از انقضاء زمان آنها، ديگر لمس نمى شوند و نمودى ندارند جز آثار مادّى عمل، مانند ساختمانى كه اثر مادّى بنّاء و كارگران است. و يا كشف و اختراع يك وسيله مادّى كه اثر انديشه توأم با عمل جوارحى است. حركاتى كه بنّاء و كارگران انجام داده اند و يا حركات انديشه اى و جوارحى كه توسط مخترع انجام شده با به پايان رسيدن زمان آن پايان يافته و ديده نمى شود; زيرا جنبه دنيوى بقاء و دوامش وابسته به بقاء و دوام شرائط طبيعى آن دارد و آنگاه كه عمر آن شرايط پايان يافت ديگر دوامى براى آن نيست.