قارونهايى كه بر ثروت تكيه زده، و فرعونهايى كه به الوهيت خود روى آورده بودند; ابوسفيان هايى كه بت را سرمنشأ خير و شر مى دانستند; و آنان كه طبيعت را به طور كلّى به عنوان تنها معبود، برگزيده بودند و... كجايند؟ آيا اينان به هستى راه يافتند يا در ميان آرزوهاى بيشمار، با حسرت تمام به جهنمى افتادند كه خود ساخته بودند؟

وَيَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ مـالَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطـاناً وَمـا لَيْسَ لَهُمْ بِهِ عِلْمٌ وَ مـا لِلْظّالِمينَ مِنْ نَصير^[164]; آنان، جز خدا چيزى را مى پرستند كه خدا (عزّ و جل) برهانى بر آن فرو نفرستاده است و چيزى را پرستش مى كنند كه آگاهى و علم بدان ندارند. براى ستگران هيچ ياور و ناصرى نيست.»

ما برهان و حجّتى بر طبيعت گرايى و نظر استقلالى به آن نداريم تا رابطه عبد و معبود با آن داشته باشيم. و اعتقاد به چيزى كه داراى حجّت نيست، اعتقادى بر پايه ظنّ و گمان بوده و باطل است.

با كنار گذاشتن اين بينش غلط و روى آوردن به آنچه مورد تأييد شرع و عقل است، دنياى جديد خواهد توانست بر جوّ ضدّ انسانى و فساد اخلاقى حاكم بر تمام شؤون اجتماعى و فردى، حاكم شده و به اين حقيقت آگاه گردد كه هر چيزى جز خدا و عنايت و رحمت خاصّ اوفانى و از بين رفتنى است;

«وَ لا تَدْعُ مَعَ اللّهِ إلهاً اخَرَ لا إلهَ إلاّ هُوَ كُلُّ شَىء هالِكٌ إلاّ وَجْهِهُ لِهُ الْحُكْمُ وَ إلَيْهِ تُرْجَعُونَ^[165]; با خداى يكتا، خداى ديگرى را مخوان. خدايى جز او نيست. هر چيزى نابود شدنى است مگر ذات مقدّس او. فرمان، فرمان اوست و همه به سوى او بازگردانده مى شويد.»