- اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- همه صفحات
نعمتهاى مختلف و گوناگونى انسان را احاطه كرده و اگر فطرت او بيدار باشد متوجّه مى گردد كه اين نعمتها از خالق رازق يكتاست; ولى به لحاظ عوامل مادّى و شهوى حالت فراموشى به او دست مى دهد و توانايى درك هستى مطلق را از او مى گيرد. اين جا لازم است كه فطرت بيدار شود و انسان نيز متذكّر گردد و آنچه را به فراموشى سپرده و از آن غافل گشته، به ياد آورد. اين يادآورى از تفكّر در آفاق خالى نيست; لازم است بينديشد و متذكّر آيات الهى شود. به عبارت ديگر تفكّرى متذكّرانه داشته باشد;
«... إنَّ فى ذلِكَ لاَيَةً لِقَوْم يَذَّكَّرُونَ»[149];
رابطه انديشه اى با طبيعت، به تفكّر، تعقّل و تذكّر ختم نمى شود; انسان با كشف قوانين طبيعت آن را تسخير كرده; به استخدام خويش درمى آورد و از نعمتهاى بيشمار آن كه فضل خداست ـ استفاده كرده و بهره مند مى شود. اين جا لازم است سر تعظيم در برابر حق فرود آورده و خداى متعال را شكرگذار باشد و سپاس الهى را به جا آورد;«... وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ[150]; از فضل خدا روزى طلب كنيد; شايد كه شكر حق را به جا آوريد.»
برخى از مفسرين در معناى «لعلّكم تشكرون» بيان داشته اند: «أى تعرفون نعمة اللّه فتَقُومونَ بحقّها[151]; نعمت خدا را بشناسيد و به حقّ آن و آنچه سزاوار آن است قيام كنيد و بپاخيزيد.»
شكر و سپاس الهى همراه با درك و فهم و تفكّر است; با تفكّر و كسب معرفت مى توان سپاس فضل و روزى خدا را به جا آورد.
آشنايى با مبدأ هستى از طريق رابطه ادراكى با طبيعت از جمله فوايد و بهره هاى عالى معنوى است كه انسان با مطلق تفكّر در برخى و تعقّل در بعضى ديگر به آن نايل مى گردد. تفكّر در هر پديده و نعمتى موجب تعقّل و رابطه عقلانى با آن مى شود. رابطه عقلانى با جهان مادّه، فطرت توحيدى ما را بيدار مى كند و انسان را از حالت فراموشى حق به تذكّر منتقل مى سازد و متذكّر شدن معرفتى همراه با عقد قلب، در ما به وجود مى آورد كه به سپاس و شكر الهى منتهى مى شود. پس رابطه ادراكى ما با طبيعت، بايد به ستايش و خضوع و فرمانبرى از خداوند متعال كشيده شود.
