مسيح پيامبر و بنده ى خدا

درسهايى از اصول دين،شماره دوازده

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  2  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

نام جزوه : مسيح پيامبر و بنده ى خدا

نويسنده : هيأت تحريريه مؤسسه در راه حق

ناشر : مؤسسه در راه حق قم - تلفن 2-743221

تيراژ: 10000 جلد

نوبت چاپ : مكرّر

تاريخ چاپ : 1378 هـ ش

چاپخانه : سلمان فارسى قم - تلفن 621440

قطع : جیبی

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  3  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

مريم، مادر عيسى(عليه السلام)

زن عمران عقيم و نازا بود، امّا از شوهرش شنيده بود كه خداوند به او وعده ى پسرى داده است كه به قدرت و فرمان خدا مى تواند مردگان را زنده كند و بيماران را نيز شفا بخشد(1).

و چون ايمان داشت كه خداوند بزرگ مى تواند وسيله ى آن را فراهم آورد; از خدا خواست كه به او فرزندى ببخشد.

خداوند دعاى او را مستجاب كرد و او باردار شد و به

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- مجمع البيان، ج 2، ص 435 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  4  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

شكرانه ى اين موهبت و نعمت بزرگ نذر كرد كه فرزند خود را به خدمت خانه ى خدا(بيت المقدس) بگمارد(1).

فرزندى كه به دنيا آمد دختر بود و چون مادرش او را ديد گفت: بار الها! اين دختر است امّا در عين حال به نذر خود وفا كرده او را مريم ناميدم(2)و او و فرزندانش را از شرّ شيطان در پناه تو قرار مى دهم.(3)زن عمران، مريم را به خانه ى خدا برد و به متوليان آنجا سپرد و چون اين نوزاد، دختر پيشواى ايشان (عمران) بود هر كسى ميل داشت كه به تربيت و كفالت او بپردازد تا افتخار كفالت دختر عمران نصيب او گردد. سرانجام بين آنان نزاع در گرفت و

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- سوره ى آل عمران آيه ى 34 و مقتنيات الدرر، ج 2، ص 188 .

2- مريم به معناى زن عبادتكار است .

3- مستفاد از سوره ى آل عمران، آيه ى 35 - 34 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  5  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

براى حل اختلاف قرعه كشيدند; در ميان متوليان بيت المقدس قرعه بنام حضرت زكريا(عليه السلام) درآمد. مريم، تحت كفالت و تربيت حضرت زكريا قرار گرفت(1)و رفته رفته بزرگ شد و كارى جز عبادت و خدمت خانه ى خدا نداشت.

اخلاص و بندگى او به آنجا رسيد كه هر وقت حضرت زكريا(عليه السلام) به محراب عبادت مريم وارد مى شد نزد او غذايى - آسمانى - مى يافت و با تعجّب مى پرسيد: اين غذا از كجا براى تو رسيده است؟ مريم مى گفت: از نزد خدا، همانا خدا به هر كسى كه بخواهد بى حساب روزى مى دهد(2).

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- مجمع البيان، ج 2، ص 436 .

2- سوره ى آل عمران، آيه ى 37 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  6  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

زكريا و يحيى(عليهما السلام)

همسر زكريا(عليه السلام)نيز همچون مادر مريم نازا بود، و به همين علّت زكريا(عليه السلام) تا سالهاى پيرى بى فرزند ماند. در اين هنگام كه زكريا(عليه السلام) در محراب مريم، ناظر مقام معنوى مريم بود و رحمت بيكران خداوند را بر او مى ديد، آرزوى داشتن فرزند صالحى چون مريم او را بر آن داشت كه دست نياز به درگاه خدا بردارد و بگويد:

خدايا! از تو مى خواهم كه فرزندى صالح و پاك به من عطا فرمايى فرزندى كه مورد رضايت تو و وارث من و آل يعقوب باشد(1).

حضرت زكريا(عليه السلام) در محراب مشغول نماز بود كه

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- مستفاد از سوره ى آل عمران، آيه ى 39 و تفسيرالميزان، ج 3، ص190 و سوره ى مريم آيه 6 - 1 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  7  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

فرشتگان به او گفتند خدا تو را به فرزندى به نام يحيى كه از پيامبران صالح، و پارسا است بشارت مى دهد.

حضرت زكريا(عليه السلام) كه پيرى و فرسودگى خود و عقيم و نازا بودن همسرش را مى ديد (و در چنين شرايطى بچه دار شدن نعمتى بود كه انتظار آن نمى رفت) با شوق و تعجّب گفت:

خدايا! با اين شرايط كه من و همسرم داريم چگونه به من فرزند عنايت مى فرمايى؟ در پاسخش گفته شد:

اين كار براى خدا آسان است مگر نه اين است كه خداوند بزرگ تو را از نيستى به هستى آورده است؟(1)بدين ترتيب حضرت زكريا(عليه السلام) صاحب فرزندى شد كه خداوند او را از پيش يحيى ناميده بود.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- مستفاد از سوره ى آل عمران، آيه ى 40-39 و سوره ى مريم، آيه ى9-7 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  8  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

حضرت يحيى(عليه السلام) يكى از پيامبران الهى شد و در تمام عمر مردم را به ايمان و سعادت دعوت كرد. و سرانجام بدست يكى از پادشاهان بنى اسرائيل كه مى خواست بر خلاف حكم خدا با دختر برادر خود ازدواج كند و حضرت يحيى(عليه السلام) او را از اين كار منع مى كرد، به شهادت رسيد(1).

عيساى مسيح(عليه السلام)

مريم - همان دخترى كه از آغاز كودكى در خانه ى خدا بزرگ شده بود و پيامبرى بزرگ چون حضرت زكريا تربيت او را به عهده داشت - روزى مشغول عبادت بود كه فرشته اى به صورت انسان بر او ظاهر شد.

مريم كه او را انسانى مى پنداشت با ترس به خدا پناه

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- تفسيرالميزان، ج 14، ص 27 - 26 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  9  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

برد، ولى فرشته به او بشارت داد: من از طرف پروردگار تو آمده ام كه پسرى پاك و پاكيزه به تو ببخشم.

مريم گفت:

چگونه؟ با آنكه بشرى با من تماس نگرفته و زنا كار نبوده ام.

فرشته گفت: پروردگارت چنين فرموده است كه اين كار بر من آسان است، تا او را براى مردم آيت و نشانه ى رحمتمان قرار دهيم.

مريم باردار شد، و چون شوهرى نداشت برخى از ياوه گويان درباره ى او سخن هاى زننده اى مى گفتند كه او را آزرده مى ساخت.

مريم براى رهايى از اين رنجها از اجتماع فاصله گرفت و ناچار به محلى دور دست رفت و در آن جا در انتظار تولّد فرزند روز شمارى مى كرد.

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  10  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

سرانجام هنگام زايمان فرا رسيد و مريم از درد به درخت خرماى خشكى در بيابان پناه آورد و در همانجا بدون همدم و پرستارى نوزادش به دنيا آمد. تنهايى و درد و بيم آبرو و انديشه ى آن كه چگونه پاكدامنى خود را به مردم ثابت كند چنان مريم را اندوهگين ساخته بود كه با خود مى گفت:

«ايكاش پيش از اين مرده و از يادها رفته بودم».

در اين هنگام صدايى شنيد كه او را دلدارى مى داد:

«غمگين مباش، پروردگارت پايين پاى تو جوى آبى گوارا روان ساخته است، و ساقه ى درخت خشكيده را تكان بده تا خرماى تازه بر تو فرو ريزد. بخور و بياشام و آسوده خاطر باش و اگر كسى از مردمان را ديدى به اشارت به او بفهمان كه من نذر كرده ام روزه ى

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  11  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

سكوت(1)بدارم و امروز با هيچ بشرى سخن نخواهم گفت...»

معجزه ها و امدادهاى غيبى يكى پس از ديگرى مريم را قوى دل مى ساخت پس با خاطرى آسوده همراه كودك خود به محل زندگى خويش بازگشت، مردم چون مريم را با كودكى كه در آغوشش بود ديدند زبان به اعتراض گشودند و گفتند: «پدرت مرد بدى نبود و مادرت هم بى عفت نبود».

مريم بى آن كه سخنى بگويد به نوزادش اشاره كرد يعنى ماجرا را از او بپرسيد و پاسخ بگيريد.

آنان با تمسخر گفتند: چگونه با كودكى به اين

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- در آن زمان رسم بود كه نذر مى كردند تا مدت معينى با هيچ كس سخن نگويند اين كار را روزه ى سكوت مى گفتند. تفسيرالميزان، ج14، ص 44.

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  12  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

خردسالى سخن بگوييم؟

نوزاد مريم به قدرت خدا به سخن آمد و با بيانى روشن و صريح به آنان گفت:

«من بنده ى خدايم او به من كتاب داده و مرا به پيامبرى برگزيده است و هر جا كه باشم مرا خير رسان و با بركت قرار داده است و به من سفارش كرده است كه تا زنده ام نماز بخوانم و زكات بپردازم و مرا نسبت به مادرم مهربان قرار داده است...»(1).

منطق اين كودك آنها را مبهوت كرد و اين آيت بزرگ، تهمت و بدگمانى آنان را نسبت به حضرت مريم(عليها السلام)برطرف ساخت و دانستند كه اين نوزاد به خواست خدا بدون پدر به وجود آمده است و در آينده مقامى بلند و

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- سوره ى مريم، آيه 32 - 16و تفسيرالميزان، ج 14، ص 48 -33.

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  13  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

وظيفه اى بزرگ خواهد داشت.

نگرشى به وضع مردم، پيش از رسالت حضرت مسيح(عليه السلام)

پيش از ولادت حضرت مسيح، فلسطين در دست روميان بود، امّا مردم فلسطين با آن كه پشتيبانى نداشتند تا به «رهايى» نهايى دست يابند هماره با بيگانگان رومى در ستيز مى بودند. اين ستيزه ى مداوم، اوضاع مردم فلسطين را برآشفته بود.

وضع اقتصادى خراب بود و مالياتهاى سنگين و ظالمانه بر اين خرابى مى افزود. مردم آزاده يا نگران و دربند بودند و يا در پيكار عمر مى گذراندند. آبادانيها متوقف مانده و همه چيز بى پايه و سست شده بود حتّى ايمان خود يهوديان; بطورى كه ديگر پايبند به دستورهاى مذهبى نبودند.

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  14  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

شايد هم اين سستى ايمان ارمغان استعمار روم براى مردم فلسطين بود.

هميشه استعمار، از همين ارمغان استفاده كرده و مى كند زيرا در اين نوع مبارزه، دشمن نيازى به سلاح ندارد، مردمى كه ايمان خود را از دست بنهند و بدهند بى آن كه خود بدانند به تدريج نابود خواهند شد.

بارى، در چنان شرايط، و در آن عصر پر آشوب و آشفته، نياز به يك رهبر آسمانى كه مردم منحرف را اصلاح و از بدبختيها و گمراهيها نجات بخشد، كاملا احساس مى شد.

و چنين بود كه به مقتضاى مهر و رحمت خداى مهربان، حضرت عيسى(عليه السلام) به دنيا آمد. ولادت آن گرامى همراه با شگفتيهايى بود كه همه به والايى و شكوه مقام او گواهى مى داد. و اين ها اشاره هايى آسمانى بود براين كه

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  15  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

او رهبرى خدايى است و دست تواناى خدا او را براى اصلاح جامعه و تربيت افراد و حمايت از مردم بى پناه به وجود آورده است.

رسالت حضرت مسيح(عليه السلام)

انجيل بر شخص حضرت عيسى(عليه السلام) فرود آمد تا برنامه ى رهايى گمراهان باشد(1).

حضرت عيسى(عليه السلام) رسالت خويش را اعلام داشت و در سطح گسترده يى به فعّاليّت پرداخت. و در نجات بخشيدن يهود و نابود كردن ريشه هاى انحراف آنان، رنجها برد و فداكاريها كرد.

امّا پيشوايان يهود كه مقام و رتبه ى خود را دوست

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- انجيل آسمانى از بين رفته و انجيلهايى كه اكنون در دست مسيحيان است كتاب آسمانى نمى باشد.

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  16  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

مى داشتند و آن را با آمدن حضرت عيسى(عليه السلام) از دست رفته مى پنداشتند و از رسالت او بيمناك بودند با مشورت همديگر بر آن شدند كه به پا خيزند و فتنه برانگيزند و از پيشرفت او جلو گيرند.

حضرت عيسى(عليه السلام) از نقشه ى آنان آگاه بود امّا چون كوه، استوار ماند و همچنان به ارشاد و راهنمايى پرداخت و مردم را از خرافه ها و تحريف هايى كه در دين حضرت موسى(عليه السلام) به وجود آمده بود، آگاه گردانيد.

در اين راه، گاه يك انسان مريض را به اذن خدا شفا مى داد، يا مرده يى را هم به اذن او زنده مى كرد تا همگان دريابند كه او از سوى خدا آمده و فرستاده ى خداى يكتاى بى همتاست.

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  17  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

پايان كار حضرت مسيح(عليه السلام)

روزاروز، بر ياران و پيروان حضرت عيسى(عليه السلام)افزوده مى شد، امّا هر چه اينان فزونى مى يافتند، پيشوايان يهود نيز به مخالفت خود مى افزودند تا آنجا كه مصمّم شدند حضرت عيسى(عليه السلام) را به قتل برسانند.

امّا خداوند او را از نظر آنان پنهان نگاه داشت و آنان ديگرى را كه با حضرت عيسى(عليه السلام) شباهت يافته بود، به اشتباه، بدار آويختند و همچنان در اشتباه ماندند و گمان بردند كه حضرت عيسى(عليه السلام) را به دار آويخته اند.

اين واقعيت در قرآن كريم صريحاً بيان شده است.

«وَ ما قَتَلوُهُ وَما صلبوه لكِنْ شُبِّهَ لَهُمْ وَ اِنَّ الَّذينَ اخْتَلَفُوا فيهِ لَفى شَكٍّ منه ما لهم به مِنْ عِلْم اِلاَّاتِّباعَ الظَّنِّ وَ ما قَتَلوُهُ يَقيناً بَلْ رَفعَهُ اللهُ اِلَيْهِ وَ كانَ اللهُ عَزيزاً حَكيماً».

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  18  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

نه او را كشتند و نه دار زدند، بلكه امر بر آنها مشتبه شد و آنها كه درباره ى وى اختلاف كرده اند در اين باره علم نداشته (از روى گمان چيزى مى گويند) و از گمان پيروى مى كنند يقيناً عيسى را نكشته اند بلكه خداى متعال او را به سوى خويش بالا برده است و خدا با عزّت و حكيم است.

پس مسأله ى صليب و پيرايه هاى غير منطقى كه بر آن افزودند - از اين گونه كه امروز مسيحيان مى گويند: مثلا: همه ى مردم ذاتاً گناهكارند گرچه در همه ى عمر گناهى نكرده باشند! و حضرت عيسى(عليه السلام) به عوض همين مردم مصلوب شده است تا بدين وسيله آنان را از عذاب جهنم و باز خواست برهاند(1);بى اساس است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- طريق الحيات، دكتر فندرآلمانى، 138 - 135 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  19  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

عيساى مسيح يا بنده ى خدا

آنچه از قرآن كريم و حتّى از برخى اناجيل كه فعلاً در دست مسيحيانست(1)، استفاده مى گردد اين است كه مسيح هميشه خود را بنده ى خدا معرّفى و خدا را عبادت و مردم را به يكتاپرستى دعوت مى كرده است.

حضرت عيسى(عليه السلام) مى فرمود: پروردگار من و شما خداى يكتاست. او را بپرستيد; راه راست همين است(2).

حضرت عيسى(عليه السلام) هيچ گاه ادعاى خدايى نكرده است و اين كه مسيحيان او را خدا مى دانند و مى خوانند، از پيش خود ساخته اند.

نهرو در كتاب «نگاهى به تاريخ جهان» مى نويسد:

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- انجيل مرقس، باب 12، بند 29 .

2- سوره ى آل عمران، آيه ى 51 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  20  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

مسيح مدّعى الوهيت و خدايى نبود امّا مردم دوست دارند كه مردان بزرگ خود را به گونه ى خدا درآورند(1).

حضرت عيسى(عليه السلام) چون ديگر پيامبران، انسانى بود كه از سوى خدا به او وحى مى شد و براى هدايت و راهنمايى جامعه برانگيخته شده بود. اگر او معجزه داشت، پيامبران ديگر خدا نيز داشتند. و اگر بدون پدر زاده شد، حضرت آدم(عليه السلام) نيز، بدون پدر و هم بدون مادر، خلق شد امّا چرا هيچ كس از مسيحيان او را پسر خدا ندانستند؟

قرآن كريم مى فرمايد: «مسيح پسر مريم فقط پيامبر خدا بود، پيش از او پيامبرانى مانند او آمده و رفته بودند و مادر او زنى بسيار راستگو بود، او و مادرش هر دو غذا

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- ج 1، ص 200 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  21  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

مى خوردند»(1); يعنى به لوازم حيات بشرى، چون همه ى انسانهاى ديگر نيازمند بودند.

اين حقيقت كه در كلام روشن خدا - قرآن - آمده است، با خرد و عقل هم، موافق است زيرا بشرى كه چون ديگر افراد و مثل همه، از خود هيچ توانايى ندارد و همانند مردم و پيامبران ديگر، به لوازم زندگى بشرى مثل غذا و خواب نيازمند است; به حكم خرد، سزاوار پرستش و عبادت نيست.

پس:

به حكم عقل،

و به تصديق قرآن مجيد،

و بنا بر انجيل فعلى مسيحيان - انجيل مرقس - و به

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- سوره ى مائده، آيه ى 75 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  22  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

گفته ى مورخين بزرگ:

حضرت عيسى(عليه السلام) بنده و پيامبر خدا بود و هيچ گاه داعيه ى خدايى نداشت.

امّا پس از حضرت عيسى(عليه السلام) آيين پاك او اصالت خود را از دست داد و شرك و بت پرستى در آن راه يافت تا آنجا كه ويل دورانت در كتاب تاريخ تمدّن مى نويسد:

«مسيحيّت شرك را از ميان نبرده بلكه آن را پذيرفته است»(1).

هر كس در عقايد مسيحيان مطالعه كرده باشد تصديق خواهد كرد كه اين مورّخ، يك واقعيّت تاريخى را بيان كرده است; چرا كه هم اكنون چنين عقايدى بين طرفداران حضرت مسيح(عليه السلام)رواج دارد:

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- كتاب سوم، بخش 3، ص 240 - 239 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  23  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

1 - عيسى از ذات خدا جدا شده است و مخلوق نيست و پسر خدا ناميده مى شود(1).

2 - مسيح بشر بود امّا بشرى كه خدا در او حلول كرد و جا گرفت!(2).

3 - مسيح خود خداست كه به صورت بشر درآمده است(3).

امّا همه مى دانيم خدا جسم نيست تا مكان داشته باشد و يا جزئى از او جدا گردد و پسر خدا ناميده شود. و نيز با خرد دريافته ايم خدا مكان ندارد تا در چيزى بگنجد و حلول كند يا به صورت بشرى درآيد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- تاريخ كليساى قديم، ص 244 .

2- نظام التعليم، چاپ بيروت 1888، ج 2، ص 204 .

3- همان مدرك، ص 201 - 189 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  24  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

علاوه، چگونه ممكن است خداى بى نياز، به خوراك و پوشاك نيازمند باشد؟!

پس اگر مسيحيان درست بيانديشند، تصديق خواهند كرد كه حضرت مسيح(عليه السلام) - چون همه ى پيامبران ديگر - بنده ى خدا است و مساله ى الوهيت(خدايى) او اساسى ندارد.

در قرآن كريم آمده است: «آنان كه گفتند عيسى پسر مريم، خداست، كافر شدند. بگو چه كسى در برابر خدا مالك چيزى است; اگر خدا بخواهد مسيح فرزند مريم و مادرش و همه كسانى را كه در زمين مى باشند نابود سازد؟ و پادشاهى آسمانها و زمين و آنچه بين آن دو است خاص خداست آنچه بخواهد مى آفريند و خدا بر همه چيز تواناست(1).

_________________

1- سوره ى مائده، آيه ى 17 .

2- كتاب كافى، ج 1، ص 39 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  25  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

سخنان دلنشين حضرت مسيح(عليه السلام)

پيامبر اسلام حضرت رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) فرمود: كه حواريون از حضرت عيسى(عليه السلام) پرسيدند: با چه كسى معاشرت كنيم؟ فرمود: با آن كس كه ديدارش شما را به ياد خدا بيفكند و گفتارش بر دانش شما بيفزايد و كردارش شوق شما را به امر آخرت زياد گرداند(2).

امام صادق(عليه السلام) فرمود:

حواريون از حضرت عيسى(عليه السلام) خواستند كه آنان را راهنمايى كند، آن گرامى فرمود:

موسى كليم(عليه السلام) به شما گفت: به نام خدا سوگند دروغ مخوريد و من مى گويم به نام خدا حتى به راست هم

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  26  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

سوگند مخوريد.

حواريون راهنمايى بيشترى خواستند، فرمود:

پيامبر خدا موسى به شما گفت: زنا مكنيد و من دستور مى دهم: حتى به آنان نينديشيد چرا كه هر كس فكر «زنا» در سر بپرورد، چونان كسى است كه در سراى نقاشى شده اى آتش برافروزد كه دود; آن نقش ها را تيره مى سازد اگر چه اتاق نسوزد(1).

حضرت اميرمؤمنان، على(عليه السلام) فرمود:

مسيح پسر مريم مى گفت: خوشا آن كه سكوت او، انديشمندى و نگاهش پنديابى است... و بر كردارهاى ناشايسته ى خويش بگريد و آدميان از دست و زبانش آسوده باشند(2).

_________________

1- بحار، ج 14، ص 331.

2- بحار، ج 14، ص 320 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  27  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

راهبر گرامى امام صادق(عليه السلام) فرمود:

حضرت عيسى به ياران خويش مى فرمود: اى فرزندان آدم! از دنيا به سوى خدا بگريزيد و دل بر آن نبنديد كه تنها براى دنيا ساخته نشده ايد چونان كه آن نيز براى شما شايستگى ندارد; و در آن نمى مانيد و آن نيز براى شما باقى نمى ماند. چه بسيار كسان را كه غافل ساخته و از پا درآورده است هر كه بدان خوش بين باشد و اطمينان ورزد زيان خواهد ديد. هر كه آن را دوست بدارد و در پى آن باشد، هلاك خواهد شد(1).

از همان گرامى نيز رسيده است كه: مسيح(عليه السلام) به پيروان خويش مى فرمود: از نگاه كردن به زن ديگران بپرهيزيد كه بذر تلخ شهوت را در دل انسان مى پاشد و

_________________

1- بحار، ج 14، ص 288 .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  28  ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

همين براى هلاكت كافى است.

دريغا بر آن كه عيش دنيا هدف او، و گناهان كردار او باشد.

هيچ مى دانيد چگونه فردا و به هنگام رستاخيز، در پيشگاه خدا رسوا خواهد شد(1)؟!.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- بحار، ج 14، ص 324 .