- فضايل اهل بيت (عليهم السلام) از منابع اهل سنت
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- همه صفحات
حرث گفت: از على(عليه السلام) پيرامون اين آيه سؤال كردم، فرمود: «به خدا سوگند، به راستى ما اهل ذكر هستيم، ما اهل علم هستيم، ما معدن تأويل و تنزيل هستيم. به حقيقت از رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) شنيدم كه مى فرمود: من شهر عِلمم و على درِ آن است. پس، كسى كه خواهان علم است، بايد از درِ آن وارد شود[73].»
تمسّك آدم(عليه السلام) به اهل بيت(عليهم السلام)
«فتلقّى ادم من ربه كلمات فتاب عليه...[74]»
آدم(عليه السلام) كلماتى را از پروردگارش دريافت نمود. (و به آن كلمات از خدا طلب بخشش نموده) پس، خداوند بر آدم بازگشت فرمود (و توبه او را پذيرفت). از سعيد بن جبير، از عبدالله بن عباس چنين رسيده كه گفت: از پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) در مورد اين آيه سؤال شد، حضرت(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: آدم(عليه السلام) خداوند را به حق محمد، على، فاطمه، حسن و حسين(عليهم السلام) سؤال كرد كه خدا او را مورد توجه قرار دهد. پس، خداوند به او بازگشت (و او را مورد توجه و رحمت خويش قرار داد)[75].
ابن عباس، از پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) نقل كرده است كه فرمود: «آن گاه كه خداوند آدم را امر كرد از بهشت خارج شود، آدم روى به آسمان كرد، برطرف راست عرش 5 شبح ديد، گفت: خدايا! آيا پيش از من كسى را آفريدى؟ خداوند به وى وحى كرد: آيا آن پنج شبح را ديدى؟ گفت: بلى. فرمود: «اينان برگزيدگانى از نور من هستند، نام ايشان را از نام خودم برگرفتم. پس من خداى محمود و ستايش شده هستم و اين محمد است. من بلند مرتبه و عالى هستم و اين على است. من فاطر و آفريننده هستم و اين فاطمه است. من محسن و احسان كننده هستم و اين حسن است. براى من اسماى حسنايى است و اين حسين است.» آدم گفت: «پس، به حق آنان مرا ببخشاى» خداوند به وى وحى فرمود كه براستى ترا بخشيدم. و اين همان كلماتى است كه بر اساس آن خداى تعالى فرمود: «فتلقى ادم من ربه كلمات فتاب عليه...[76]»
