- فضايل اهل بيت (عليهم السلام) از منابع اهل سنت
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- همه صفحات
1
لزوم عقلى امامت
رهبرى و عقل
فطرت، معرفت و علم
تفحص و وارسى باطن وجود خويش و دقّت در ظرافتهاى روح، ما را به زيباييها و زشتيهاى بوستان وجودمان آشنا مى كند. به نظر شما چرا عقل و شعور، زيبايند و سفاهت زشت است؟ چرا معرفت و علم زيبا و جهل و نادانى زشت است؟ چرا از داشتن علم و معرفت، لذّت مى برى و اگر به شما نادان بگويند، ناراحت مى شوى؟
انسان، عقل و شعور، معرفت و علم را كمال; و سفاهت و جهل و نادانى را نقص مى بيند. در واقع آنچه براى انسان زيباست، كمال است و آنچه زشت است، نقص مى باشد.
لحظه اى، از آنچه در اطراف شما مى گذرد، چشم فرو بنديد، از افراد فاصله بگيريد، تمام حوادث موجود در ذهن را به فراموشى بسپاريد و... و لحظه اى با خود خلوت كنيد. فقط خودتان باشيد، تنهاى تنها، شايد بد نباشد كه يك چنين لحظه اى را داشته باشيد. هيچ وحشت نكنيد. شما در آن لحظه تنها نيستيد، بلكه با خودتان هستيد; با فطرت پاكتان، كه زيبا و لطيف است. و در آن لحظه خواهيد يافت كه لذّت روح انسانى شما، از معرفت و علم; و رنج شما از جهل و نادانى است. آيا تا به حال اتفاق افتاده كه مطلبى را مطابق با واقع بدانيد و پس از مدّتى، پى ببريد كه آنچه را علم مى دانسته ايد خطا بوده و در واقع، خطا، رنگ علم گرفته بوده است؟ راستى، آن هنگام كه متوجه شديد كه فلان مطلب خطاست، چه حالى به شما دست داد؟ حتماً ناراحت شديد. البته ناراحتى شما بجاست، زيرا فطرت انسانى خطا را نمى پذيرد; دوست ندارد و از آن پرهيز مى كند. تا وقتى به خطاى خود پى نبرده بوديد، راحت بوديد، بلكه از اين كه به فلان مسأله علم و آگاهى داشتيد، لذّت مى برديد. امّا تا متوجه خطاى خود شديد، ناراحتى و رنج شما شروع مى شود; تأسّف مى خوريد از اين كه چرا خطا كرده ايد. اگر علم به آن مطلب را خواه با انديشه و فكر خود به دست آورده باشيد. يا از مطالعه كتاب يا در ارتباط با ديگران، هميشه اين احتمال وجود خواهد داشت كه من خطا مى كنم; در كتاب خطا وجود دارد; ديگران خطا مى كنند. اين جا دو حالت ممكن است براى شما پديد آيد:
