گفتم: دراين آيه كلمه «لاتسألون» رابا فتح تاء يابا ضم آن ميخوانيد؟

گفت: تُسالون، با ضم تاء.

گفتم: خدا را شكر، اگر با فتح تاء بود، بحث را خاتمه مى دادم ولى حال كه با ضمّه است، معنايش اين است كه خداوند ما را باز خواست نمى كند از آنچه آنها مرتكب شدند، و اين مانند سخن الهى است كه مى فرمايد: «هر كس خود گرفتار كار خودش است» و مى فرمايد: «نيست براى انسان مگر آنچه خود تلاش كند». و همانا قرآن به ما اكيداً سفارش كرده است كه از اخبار امّتهاى گذشته با خبر شويم و از آنها عبرت بگيريم، و اينكه خداوند داستانهاى فرعون، هامان، نمرود، قارون و ديگر امّتهاى پيامبران گذشته را براى ما حكايت كرده، قطعاً براى سرگرمى نبوده است. بلكه براى اين بوده كه حق را از باطل به ما بشناساند، واما اينكه گفتى، اين بحث چه اهميّتى براى من دارد؟ اين بحث اهميّت زيادى براى من دارد:

اولاـ براى اينكه ولىّ خدا را بشناسم وپيروى از او كنم و دشمن خدا را بشناسم و با او دشمنى نمايم واين چيزى است كه قرآن از من خواسته بلكه بر من واجب كرده است.

ثانياًـ براى من مهمّ است كه بدانم خدا را چگونه عبادت كنم و با فريضه ها و واجبات، به او تقرّب جويم و آن هم بگونه اى كه خداوند واجب كرده است نه آنگونه كه مالك و ابوحنيفه و ديگر مجتهدان مى خواهند زيرا مالك را ديدم كه معتقد به مكروه بودن «بسم الله» در نماز است در حاليكه ابوحنيفه آن را واجب مى داند و ديگرى نماز را بدون آن باطل مى داند و چون نماز ستون دين است و اگر پذيرفته شد، ديگر اعمال پذيرفته مى شود و اگر ردّ شد، ساير اعمال ردّ مى شود، از اين روى نمى خواهم كه نمازم باطل باشد، و همچنين شيعيان معتقد به مسح پاها در وضو هستند در حالى كه اهل سنّت معتقد به شستن آنها مى باشند و اين در صورتى است كه در قرآن ميخوانيم: «سرها و پاهايتان را مسح كنيد» و اين آيه صراحت در مسح پا دارد، پس چگونه مى خواهى ـ اى آقاى من ـ كه مسلمان خردمندى اين قول را بپذيرد و قول ديگرى را ردّ كند، بدون اينكه با بحث و استدلال همراه باشد.