لحظه اى بينديشيد; پاسختان منفى خواهد بود. چون فردى كه دور از علم و دانش و دور از تقواى الهى باشد، هرگز قادر نخواهد بود كه بيان كننده خواسته هاى الهى و سنت رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) باشد و الگوى فكرى و عملى و تقوايى امت اسلام و جامعه الهى قرار بگيرد. اگر آيه «و أمرُهم شورى بينهم» مى گويد: در امور اجتماعى خود به مشورت بنشينيد، آيه ديگرى مى گويد: «لا ينال عهدي الظالمين^[6]»; عهد و پيمان من به ستمگران نمى رسد. و نيز مى فرمايد: «و مَن يعص اللّه و رسولَهُ و يتعدَّ حدودَهُ يُدخِلُه ناراً خالداً فيها و له عذابٌ مُهينٌ^[7]»; كسى كه خدا و رسولش را نافرمانى كند و از حدود و احكام الهى تجاوز نمايد، (خداوند) او را به آتشى افكند كه هميشه در آن معذب است و همواره در عذاب خوار كننده و ذلت خواهد بود.

ونيز: «و من لم يحكُم بماأنزل اللّه فاولئك هم الفاسقون^[8]»; هركه به خلاف آنچه ازطرف خداوند نازل شده، حكم كند، همانااز فاسقان است.

و نيز: «و من لم يحكم بما أنزل الله فاولئك هم الكافرون^[9]»; هر كس مطابق آنچه خدا نازل فرموده است حكم نكند، از كافران خواهد بود.

و نيز: «و من لم يحكم بما أنزل الله فاولئك هم الظالمون^[10]»

و آيات بسيارى كه نهى از فحشا و منكرات مى كند.

اگر آيه «و أمرهم شورى بينهم» را مطلق گرفته و منتخب شورا را امام و جانشين رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) بدانيم، هر چند ناآگاه و تهى از تقوى الهى شد، نتيجه اش اين خواهد بود كه: تمام آياتى كه ما را از پيروى فاسق، جاهل، ظالم و از معصيت خدا و... نهى كرده است، كنار بگذاريم. و اين، نقض دين است به وسيله خودش و نقض غرض است از آمدن پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و دين. در صورتى كه چنين مطلبى را بپذيريم، حكمت خدا را ناديده گرفته و يا عملاً منكر آن شده ايم. در حالى كه علم داريم به اين كه خداى متعال، كمال مطلق بوده و از او فعلى خلاف حكمت صادر نمى شود.