رسيدگى مالى يك نوع صله رحم مى باشد. و در سوره نحل آيه 90 ضمن شمردن يك سلسله واجبات و وظائف الهى، عطا نمودن به خويشان را مى شمرد: ] اِنَّ اللّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الاِحْسانِ وَ ايتاءِ ذِى الْقُرْبى ; همانا خداوند فرمان مى دهد به عدالت و نيكوكارى و بخشش به صاحبان قرابت و نزديكان [ .

اين بود مجموعه اى از آيات كريمه قرآن كه نسبت به حقوق خويشان و بستگانش سفارش نموده و نسبت به متخلفين از اين وظيفه شرعى تحذير نموده و آنها را خاسر و در رديف ناقضين عهد خوانده و مستحق عذاب دانسته است.

و اما روايات در زمينه صله رحم و مراعات حقوق اقوام و خويشان فراوان است كه بخشى از آنها رواياتى است كه ثواب و اجر صله كننده را بيان مى نمايد و بخشى عقاب قاطع رحم را و بخشى بيان معناى صله رحم و قطع رحم و اينكه براى صله كننده علاوه بر ثوابهاى أخروى موجب كمى عمر و نقص در اموال مى باشد. قبل از ورود در روايات تبرك مى جويم به كلام عالم ورع، خاتم المحدثين مرحوم حاج شيخ عباس قمى(ره) در كتاب سفينة البحار در ماده رحم كه ايشان فرموده اند: (صله رحم واجب است و مستحب، واجب آن مقدارى است كه اگر ترك شود قطع محسوب مى شود و مستحب بيش از آن است) ولكن در مورد قاطع رحم و اينكه از گناهان كبيره مى باشد رواياتى است كه در قسمت دوم روايات انشاءاللّه يادآور مى شويم. در اينجا روايتى كه از سيّدالسّاجدين(صلى الله عليه وآله وسلم) است كه در مورد حق ذوى الارحام فرموده^[5] يادآور مى شويم به مناسبت نام كتاب كه حقوق اقوام است :

و اما حق خويشاوندى: ابتدا حق مادرت: ] فَحَقُّ اُمَّكَ اَنْ تَعْلَمَ اَنَّها حَمَلَتْكَ حَيْثُ لا يَحمِلُ اَحَدٌ اَحَداً وَ اَطْعَمَتْكَ مِنْ ثَمَرَةِ قَلبِها ما لا يُطعِمُ اَحَدٌ اَحَداً... ; و اما حق مادرت اين است كه بدانى او تو را در درون خود حمل نموده كه احدى، احدى را در آنجا راه ندهد و از ميوه دلش به تو خورانيده كه احدى از آن بديگرى نخورانده... [ .

و اوست كه تو را با گوشش و چشمش و دستش و پايش و مويش و سراپايش و همه اعضايش نگهدارى كرده و بدين فداكارى خرم و شاد و مواظب بوده و هر ناگوارى و دردى را و غمى را تحمّل كرده تا دست قدرت، تو را از او دفع نموده و تو را از او برآورده و تو را بر روى زمين آورده و باز هم خوش بوده است كه تو سير باشى و او گرسنه و تو جامه پوشى و او برهنه باشد، تو را سيراب كند و خود تشنه بماند، تو را به خواب كند. شكمش ظرف وجود تو بوده و دامنش آسايشگاه تو و پستانش مشك آب تو و جانش فداى تو، و به حساب تو گرم و سرد روزگار را چشيده، به اين اندازه قدرش را بدانى و اين را نتوانى جز به يارى خدا.