اينها منطق هاى پوسيده و رسوائى است كه غالباً ثروتمندان بى ايمان در مقابل كسانى كه آنها را نصيحت مى كنند، آنها را اظهار مى دارند اين نكته نيز قابل توجه است كه قرآن اين معنى را سربسته گذاشته كه قارون به كدام علمش در تحصيل اين ثروت تكيه مى كند؟ آيا به علم كيميا، آنچنان كه بعضى از مفسرين گفته اند؟ يا به علم تجارت و كشاورزى و فنون و صنعت؟ و يا به علم مديريت خاصش كه توانسته بود از طريق آن اين ثروت عظيم را به چنگ آورد؟ يا همه اينها؟
بعيد نيست كه مفهوم آيه معنى وسيعى داشته باشد و همه را شامل شود.
در اينجا قرآن پاسخ كوبنده اى به قارون و قارونها مى دهد كه «آيا او نمى دانست خداوند اقوامى را قبل از او هلاك كرد كه از او نيرومندتر و آگاهتر و ثروتمندتر بودند؟».[31]
در واقع قرآن مى خواهد به قارون بگويد: تو فكر مى كنى كه آنچه دارى از طريق علم و دانشت دارى؟ اما فراموش كردى كه از تو عالمتر و نيرومندتر و ثروتمندتر فراوان بودند، آيا توانستند از چنگال مجازات الهى رهائى يابند؟
روشن ضميران بنى اسرائيل به قارون گفته بودند «ما آتاكَ اللّهُ....»: (خدا اين مال و ثروت را به تو داده) اما اين بى ادب جسورانه با اين سخن مقابله كرد، و گفت: آنچه را دارم از علم خويش دارم اما خداوند متعال در جمله بالا كوچكى قدر و قوت او را در برابر اراده و مشيتش آشكار مى سازد. و در پايان آيه با يك جمله كوتاه و پرمعنا هشدار به او مى دهد و مى فرمايد: (به هنگام نزول عذاب الهى مجرمان از گناهشان سؤال نمى شوند.) اصلا مجالى براى پرسش و پاسخ نيست، عذابى است قاطع و دردناك و كوبنده و ناگهانى: «و لا يسئل عن ذنوبهم المجرمون»
يعنى امروز آگاهان بنى اسرائيل به قارون و مجال انديشه و پاسخ به او مى دهند، اما هنگامى كه اتمام حجت شد، عذاب الهى همان و نابودى همان.
در اينجا اين پرسش پيش مى آيد كه منظور از سؤال كه در مورد مجرمان نفى شده كدام سؤال است؟ در دنيا يا آخرت؟ بعضى از مفسّران، اولى را انتخاب كرده اند و بعضى دومى را، و مانعى ندارد كه هر دو مراد باشد. يعنى هم در موقع مجازات استيصال[32] در دنيا از آنها سؤالى نمى شود تا بخواهند پشت هم اندازى كنند و عذرتراشى نمايند و خود را بى گناه قلمداد كنند و هم در قيامت، چرا كه در آنجا بدون سؤال همه چيز روشن است و به گفته قرآن، چهره ها خود گواه بر وضع مجرمان مى دهند «يُعْرَفُ المُجرِموُنَ بِسيماهُمْ».[33]
