بالاخره چهارمين اندرز اينكه (نكند اين امكانات مادى تو را بفريبد و آن را در راه فساد و فسادانگيزى به كار گيرى، هرگز فساد در زمين نكن كه خدا مفسدان را دوست ندارد.) اين نيز يك واقعيت است كه بسيارى از ثروتمندان بى ايمان گاه بر اثر جُنُونِ افزون طلبى و گاه براى برترى جوئى دست به فساد مى زنند، جامعه را به محروميت و فقر مى كشانند، همه چيز را در انحصار خود مى گيرند، مردم را برده و بنده خود مى دانند و هر كس زبان به اعتراض بگشايد او را نابود مى كنند و اگر نتوانند از طريق تهمت به وسيله عوامل مرموز خود، او را منزوى مى كنند و خلاصه جامعه را به فساد و تباهى مى كشانند.

در يك جمع بندى كوتاه به اينجا مى رسيم، كه اين اندرزگويان نخست سعى كردند، غرور قارون را در هم بشكنند. و در مرحله دوم اخطار نمودند كه دنيا وسيله است نه هدف.

در مرحله سوم به او هشدار دادند كه از آنچه دارى تنها بخش كمى را مى توانى مصرف كنى و بقيه در اين دنيا مى ماند. در مرحله چهارم اين حقيقت را به او گوشزد كردند كه فراموش نكن خداوند به تو نيكى كرده تو هم بايد نيكى كنى وگرنه مواهبش را از تو خواهد گرفت.

و در مرحله پنجم او را از فساد در زمين كه نتيجه مستقيم فراموش كردن اصول پنجگانه قبل است برحذر داشتند. درست معلوم نيست كه اين نصيحت كنندگان چه كسانى بودند؟ قدر مسلم اينكه مردانى دانشمند، پرهيزكار، هوشيار، نكته سنج و با شهامت بودند.

اكنون نوبت آن رسيده كه ببينم مرد ياغى و ستمگر بنى اسرائيل به اين واعظان دلسوز چه پاسخ مى دهد؟ قارون با همان حالت غرور و تكبرى كه از ثروت بى حسابش ناشى مى شد، چنين گفت: من اين ثروت را به وسيله علم و دانش خودم به دست آورده ام. «قالَ اِنَّما اوُتيتُهُ عَلى عِلْم عِندى». يعنى اين به شما مربوط نيست كه من با ثروتم چگونه معامله كنم. اينكه با علم و آگاهيم در ايجاد آن دخالت داشته ام در مصرف آن نياز به ارشاد و راهنمائى كسى ندارم.

به علاوه لابد خداوند مرا لايق اين ثروت مى دانسته كه به من عطا كرده است، راه مصرف آن را نيز بهتر مى دانم و لازم به دخالت شما نيست.

از همه اينها گذشته من زحمت كشيده ام، رنج برده ام، خون جگر خورده ام تا اين ثروت را اندوخته ام، ديگران هم اگر لياقت و توانائى دارند چرا زحمت نمى كشند؟ من مزاحم آنها نيستم و اگر ندارند چه بهتر كه گرسنه بمانند و بميرند.^[30]