گفتگوى حضرت صادق(عليه السلام) با عبداللّه حسنى پسر عمويش
عبداللّه روزى در كوچه مدينه با آن حضرت مجادله زيادى كرد و مردم بسيارى اطراف ايشان جمع شدند در مقابل اين خطائى كه از او سر زد آن حضرت فردا صبح به خانه اش تشريف بردند و براى اينكه عبداللّه از كرده ديروز خود پشيمان شود و توبه نمايد، فرمود: ديشب آيه شريفه (وَالَّذينَ يَصِلوُنَ ما اَمَرَاللّهُ بِهِ اَنْ يوُصَلَ) را خواندم و سخت ترسناك شدم. عبداللّه متنبه شده و گريان گرديد و گفت: مثل اينكه اين آيه را فراموش كرده بودم و هر دو، دست را در گردن يكديگر انداختند.[17]
تأثُّر حضرت بر سادات حسنى(عليه السلام)
زمانى كه منصور دوانيقى عليه اللعنة، عبداللّه محض و ديگر از سادات حسنى را كه بر او خروج كرده بودند اسير و در زندان كوفه جاى داد با اينكه ايشان مخالفت حضرت صادق(عليه السلام) را نموده بودند. آن حضرت از مصيبت آنها سخت ناراحت و بيست روز بسترى شد. و نامه مفصلى مشتمل بر تعزيت و تسليت ايشان به زندان كوفه فرستادند و مكرر جوياى حالات آنها بودند و مكرر بر حالشان مى گريستند.[18]
صله رحم با بغض كافر منافاتى ندارد
آنچه از وجوب صله رحم و حرمت قطع آن ذكر شد كه فرقى بين كافر و مسلمان فاسق و پرهيزكار ندارد، اين موضوع با حرمت دوست با كفار و فجار و وجوب بغض دشمنى ايشان (چنانچه در بحث حرمت اعانت به ظالم ذكر خواهد شد) منافاتى ندارد. زيرا صله، حسن سلوك و معاشرت با رحم است به مقدارى كه در عرف بگويند قطع رحم نكرد و اين حسن سلوك با بغض او منافاتى ندارد، زيرا كه آن امر، قلبى و باطنى است.[19]
اگر تأييد كفر نشود
اگر صله به شخص سبب جرأتش در كفر يا فسق شود، به طورى كه اگر از او ببرد ممكن است ترك كفر يا فسق نمايد، در اين صورت از باب نهى از منكر مانعى ندارد يعنى با اطمينان به اينكه قطع از او موجب ترك آن مى شود، آن وقت بريدن از او واجب مى گردد. چنانچه در بحث خودش ذكر مى شود، و در غير مورد يقين و با احتمال به ترك كفر يا فسق، قطع رحم به حرمت خود باقى است.[20]
