كفر هم سبب براى قطع رحم نيست
ظاهر اطلاقات وارده در مقام آن است كه فرقى در حرمت قطع رحم نيست بين اينكه رحم مسلمان باشد يا كافر باشد، شيعه دوازده امامى باشد يا از ساير فرقه هاى مسلمان، عادل و پرهيزكار باشد يا فاسق و فاجر، اجمالا كفر و فسق سبب سقوط حق رحميت نمى شود. ابن حميد به حضرت صادق(عليه السلام) عرض كرد: بستگان من بر غير دين من هستند. آيا باز براى ايشان حقى بر عهده من است يا نه؟ حضرت فرمودند: بلى حق رحم به هيچ چيز ساقط نمى شود. اگر بستگانت بر دين تو بودند دو حق بر تو داشتند، حق رحم، و حق همكيشى و حق برادرى دينى.[13]
صله داوود رقى و پسر عمويش
داوود رقى گفت: خدمت حضرت صادق(عليه السلام) نشسته بودم كه ناگاه ابتدا فرمود: اى داوود روز پنجشنبه اعمال شما شيعيان بر من عرضه شد. در بين كارهاى تو صله كردن تو به پسر عمويت مرا شاد كرد. به درستى كه مى دانم اين پيوند تو در برابر بُريدن او سبب نزديك شدن مرگ اوست.
داوود رقى گويد: مرا پسر عموئى بود معاند[14] و خبيث، گرفتارى و پريشانيش را متوجه شدم. پيش از حركت كردنم به مكه معظمه مبلغى برايش فرستادم تا معيشتش تأمين شود. چون به مدينه آمدم حضرت مرا از اين موضوع خبر داد.[15]
رفتار حضرت صادق(عليه السلام) با حسن و پسر عمويش
از امورى كه مؤيد مطلب است نبريدن ائمه ما عليهم السلام است از بعضى از اقارب خود كه از حق منحرف بودند، بلكه در مقام دشمنى و ضديت با آنان بودند با اينكه دشمنى با امام در مرتبه شرك و كفر است، چنانچه حضرت صادق(عليه السلام) وصيت فرمود كه هفتاد دينار به حسن أفطس به جهت حق رحم بدهند با اينكه به روى آقا شمشير كشيده بود[16] و نيز عبداللّه بن حسن از كسانى بود كه با آن حضرت مخاصمه و مجادله مى كرد و از آن حضرت مطالبه بيعت با پسرش محمد مى كرد، مع الوصف در كتب روايات و تواريخ ديده نشده كه حضرت صادق(عليه السلام)كوچكترين جسارتى يا كارى كه از آن بوى بريدگى بيايد انجام داده باشند.
