طلوع خورشيد
امام حسين(عليه السلام) در سوم شعبان سال چهارم هجرى در مدينه چشم به جهان گشود. پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) اين فرزند فاطمه(عليها السلام) را «حُسَين» ناميد. رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) علاقه شديدى به او داشت و درباره اش فرمود: «حسين از من است و من از حُسينم... .» او در آغوش پيامبر پرورش يافت و موقع رحلت رسول اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم)، شش ساله بود. در زمان پدرش، حضرت على(عليه السلام)موقعيت والايى داشت. علم، شجاعت، تواضع، بخشش، بزرگوارى، فصاحت، عفو، حلم، دستگيرى از بينوايان و... از صفات برجسته اين امام بزرگوار بود.
در جنگ هاى مختلف، همراه پدرش بود و با دشمنان اسلام جنگيد. بعد از شهادت حضرت على(عليه السلام) امامت به حضرت امام حسن(عليه السلام) رسيد و امام حسين(عليه السلام) همواره مطيع و همراه برادرش بود. با شهادت امام حسن(عليه السلام) مسئوليت امامت به او رسيد. در اين هنگام حكومت در دست معاويه بود. و او ياران وفادار حضرت على(عليه السلام) را مى كشت و امام حسين(عليه السلام)نيز به اين كار و به ساير اعمال ناپسند معاويه اعتراض مى كرد. بنى اميّه امام حسين(عليه السلام) را محور وحدت شيعه مى دانست و از نفوذ شخصيت امام بيم داشت.
محرم الحرام يعنى چه؟
قبل از بعثت پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) قبيله هاى مختلف عرب، همواره با هم مى جنگيدند به طورى كه سراسر زندگى آنان جنگ و خون ريزى بود. بنابراين، براى كم كردن از جنگ و هم چنين براى به وجود آوردن وقت مناسبى براى همه قبيله ها ـ كه به مسائل شخصى و قبيله اى خود رسيدگى كنند ـ در سال، چهار ماه را «ماه حرام» نامگذارى كردند كه هرگونه جنگ و ستيز در آنها حرام بوده است. اين ماه ها عبارت است از: ذوالقعده، ذوالحجّه، محرّم، رجب.
