هارون الرشيد هم به حاكم كوفه دستور داد تا حَرَم امام حسين(عليه السلام) را خراب كند، اطراف آن را ساختمان بسازد و زمين هايش را زير كشت و زراعت ببرد. حاكم كوفه هم مو به مو دستورهاى هارون الرشيد را انجام داد. با اين حال، مردم باز هم به زيارت قبر امام حسين(عليه السلام) مى آمدند و حتى گاهى با مأموران خليفه درگير مى شدند. برخوردهاى جفاكارانه دشمنان، همه، براى پراكندن عاشقان امام حسين(عليه السلام) از اين مركز روشنايى بود، امّا كمترين نتيجه اى هم نگرفتند.

وهّابيان هم در سال 1216 قمرى به كربلا حمله كردند و اين تهاجمها، ده سال ادامه داشت. وهّابيان كربلا را غارت، مردم را قتل عام و حَرَم مطهر امام را خراب كردند.

در سالهاى اخير هم حكومت ظالم عراق، براى خاموش كردن حركت انقلابى شيعيان اين سرزمين، در سال 1370 شمسى به كربلا و نجف حمله كرد. بعثى ها با توپخانه، گنبد و بارگاه حرم امام حسين(عليه السلام) را مورد هجوم وحشيانه قرار دادند و حقّ طلبان را به خاك و خون كشيدند. «صدام» دستور داد حرم حضرت على(عليه السلام) و امام حسين(عليه السلام) و حضرت عبّاس(عليه السلام) را تخريب نمايند و قيام مردمىِ بر ضدّ حكومت را خفه كنند.

چه كسى شيعه امام حسين(عليه السلام) است؟

كسى كه شيعه و علاقه مند به امام حسين(عليه السلام) است، بايد همرنگ، همجهت و همفكر با امامش باشد; بايد از جهت رفتار، اخلاق و گفتار به امام حسين(عليه السلام) اقتدا كند، نه اينكه ادّعا كند و شعار بدهد.

البته شيعه امام حسين(عليه السلام)، شيعه همه ائمه اطهار(عليهم السلام) است. شيعه، در راه ائمه(عليه السلام) ـ كه راه خدا است ـ قدم بر مى دارد. امام حسين(عليه السلام) الگو و نمونه فدا شدن در راه خداست. شيعه او هم بايد اينطور باشد.

شيعه امام حسين(عليه السلام) بايد در اين كارها و ارزشها به آن حضرت اقتدا كند: اطاعت امر خدا، خواندن و زنده نگهداشتن نماز، خودسازى، گريز از گناه، امر به معروف و نهى از منكر، زير بار ذلّت نرفتن و عدم سازش با ظالمان، جهاد و شهادت، قاطعيت و پايدارى در راه عقيده، مبارزه با باطل، ايثار و... .