مردم بى وفاى كوفه، با بى حيايى به تماشاى زنان و كودكان ايستاده بودند. آنان مى ديدند گوشواره هاى دختران و زنان از گوششان كشيده شده و جاى زخم و جراحت بر جاى مانده است. بچه هاى اسير، پابرهنه بودند و مردم كوفه مى ديدند كه از پاى دختران خلخال را بيرون آورده اند.
زنان اهل بيت در حال اسارت و با آن وضع بسيار بد نيز، اعتراض آميز، بر حفظ عفّت و حجاب تأكيد داشتند. «ام كلثوم» فرياد كشيد: آيا شرم نمى كنيد كه براى تماشاى اهل بيت پيامبر جمع شده ايد؟!
سرهاى شهدا را كه بر نيزه بود، جلو مردم آوردند. در اين موقع همه به گريه افتادند. حضرت زينب(عليها السلام) وقتى نگاهش به سر امام حسين(عليه السلام) افتاد، از شدّت ناراحتى، پيشانى را به چوبه مَحْمِل زد و خون از پيشانى مباركشان جارى شد.
در كوچه ها و ميدان هاى كوفه، سر بُريده امام بر سر نيزه، آيه اصحاب كهف را مى خواند: «اَمْ حَسِبْتُم اَنَّ اَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقيم كانُوا مِن آياتِنا عَجَبا». سربازان با خوشحالى سرهاى شهدا را در جاى جاى كوفه مى گرداندند.
اين جنايت دردناك و زشت بنى اميّه، نشانه مظلوميت امام حسين(عليه السلام)است. دشمنان مى خواستند ديگران را بترسانند و جلو حقّ گويى را بگيرند امّا موجى از خشم ونفرت در مردم به وجود آمد و مردم از حيله هاى پشت پرده «شجره مَعلونه» آگاه شدند.
وقتى كاروان اسيران كربلا را وارد دارالإماره كردند، حضرت زينب(عليها السلام)خطاب به عبيدالله بن زياد، او را «ابن مرجانه» خواند و اين اشاره به نسب ناپاك او بود و باعث رسوايى حاكم كوفه شد. سپس حضرت زينب با سخنرانى آتشين خود به افشاگرى پرداخت.
عبيدالله بن زياد، سر مطهّر امام حسين(عليه السلام) را همراه «شمر» به شام نزد يزيد فرستاد. شمر، مردى آبله رو و بدسيرت و زشت صورت بود و حرام زاده به حساب مى آمد. او در طول راه كوفه تا شام، با سنگدلى تمام، اسيران را آزار مى داد.
امام زين العابدين(عليه السلام) را در مدّت اسارت، بر شتر بى جهاز و بى كجاوه[2]نشانده و پاهاى آن حضرت را به زير شكم شتر بسته بودند. بيمارى امام از يك طرف و مصيبت ها و رنج اسارت از سوى ديگر، قلب خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) را مى سوزاند.
