دفن شهداى كربلا
بعد از روز عاشورا، عدّه اى از طايفه «بنى اسد» ـ كه موافق با امام حسين(عليه السلام) بودند ـ به كربلا آمدند تا پيكر امام و يارانش را دفن كنند. اما به علت وجود زخم هاى زياد و يا قطعه قطعه بودن پيكر شهداء آنها را نمى شناختند و حيران بودند. در آن حال، امام زين العابدين(عليه السلام) آمد و بدن مطهّر شهدا را يك به يك به آنها شناساند و آنها در دفن شهدا، امام زين العابدين(عليه السلام) را يارى نمودند. امام زين العابدين(عليه السلام) روى قبر پدرش نوشت: «هذا قبرُ الحسين بنِ على بن ابى طالب، الَّذى قَتَلُوهُ عَطشاناً غَريباً».
اسارت خاندان امام
جنايتكاران بنى اميّه، پس از آن كه امام و يارانش را به شهادت رساندند، لباسها و وسايلش را به غارت بردند، با اسب بر بدنش تاختند، خيمه هاى خاندانش را به آتش كشيدند، زنان و كودكان را غارت كردند و آنها را به اسارت درآوردند.
دشمن، خاندان امام حسين(عليه السلام) را شهر به شهر گرداند. يزيد مى خواست با اين كار خاندان پيامبر و مقدّسات دين را خوار و پست گرداند و به اين ترتيب، مردم را بترساند تا كسى جرأت مبارزه نداشته باشد. اما اين خاندان الهى در دوران «اسارت» هم، با باطل جنگيدند و دشمن را رسوا كردند و با سخنرانى هاى بيدارگرشان برنامه دشمنان اسلام را نقش بر آب ساختند. بنى اميّه با پيامبر و اهل بيت او دشمنى شديد داشتند و همواره خصومت خود را به شكلى نشان مى دادند. حضرت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم)آنان را لعنت كرد. در سوره اسراء آيه شصت «شجره ملعونه» به بنى اميّه تفسير شده است.
مأموران سپاه يزيد با وضع ناراحت كننده اى خاندان امام حسين(عليه السلام) را وارد كوفه كردند. امام زين العابدين(عليه السلام) را غُل و زنجير كرده و در حالى كه دستها را به گردنش بسته بودند، در معرض تماشاى مردم گذاشتند.
