ـ از خصوصيات او مداومت در تلاوت قرآن بود: از زمانى كه موهبت حفظ قرآن به كربلايى رسيد، در هر شبانه روز حداقل يك بار قرآن را ختم مى كرد و نه تنها كارهاى بدنى، بلكه كارهاى فكرى نيز مانع قرآن خواندن او نمى شد. يعنى حتى وقتى كه مشغول انجام كار فكرى بود و توجه و دقت در آن كار ضرورى مى بود، زبان كربلايى به تلاوت قرآن مجيد ـ آن هم بدون لكنت و ترديد و حتى بدون يك اشتباه كوچك در عبارات، كلمات، حروف و يا حركات ـ مشغول بود. مسلماً اين امتياز با تحصيل و تلاش علمى به دست نمى آيد و هيچ يك از كسانى كه از طريق درس خواندن حافظ قرآن مى شدند، نمى توانند چنين خصوصياتى را دارا شوند.
به گونه اى ايشان بر ختم قرآن مواظبت داشت، كه اگر او را با سخنان متنوع سرگرم مى كردند، تا آن ساعتى كه فرصت براى ختم قرآن باقى مى ماند با كمال ميل جواب مى داد; همين كه فرصت مى خواست از دست برود كربلايى بى اختيار مضطرب و پريشان مى شد. وقتى از او مى پرسيدند كه چه مى شود يك روز قرآن را ختم نكنى؟ مى گفت: ما را وادارمان مى كنند و اضافه مى كرد كه همان دو سيد كه در امامزاده جعفر، در ظرف چند لحظه به طور خارق العاده، موهبت حفظ قرآن را به او رساندند، گاهى بر او ظاهر مى شوند و به او سفارش مى كنند كه بر ختم روزانه قرآن مواظبت داشته باشد.
* برخى از خصوصيات حفظ قرآن
جا دارد كه به برخى از خصوصيات حفظ قرآن، كه در كربلايى كاظم وجود داشت و از طريق تحصيل و درس خواندن و حفظ كردن عادى قرآن نمى توان به آنها دست يافت، اشاره كنيم:
ـ هرگاه يك كلمه عربى يا غير عربى براى او خوانده مى شد، بى درنگ مى گفت كه در قرآن هست يا نيست.
ـ اگر يك كلمه قرآنى از او پرسيده مى شد، بى معطلى مى گفت كه آن كلمه در چه سوره و چه جزوى از قرآن آمده است و چند بار تكرار شده است.
