روزى ديدم كه طلبه ها در يك گوشه اى پشت يكى از حجره ها اجتماع كرده اند، سپس متوجّه شدم كه پيرمردى در حدود سنّ بين 40، 50 سالگى در بين اينها نشسته و هر كسى از او سؤالى مى كند، جريان را پرسيدم، گفتند: «اين مرد مورد عنايات خاصّه قرار گرفته و هر چه از قرآن سؤال مى كنند جواب مى دهد.»
ديدم طلبه ها از او مى پرسند و يكى از سؤالها مثلاً اين بود كه: «فى المثال فلان سوره، چند الف يا ب يا چند نون دارد؟» او بلافاصله مى گفت، سپس آنها مى رفتند و احصاء مى كردند، مى ديدند درست است. سپس من جلو رفتم و از او سؤالاتى كردم، ديدم او در حال خودش است و توجّه به كسى ندارد، مدّتى شاهد اين مسايل بودم. خلاصه من از اين وضع خوشم آمد و با او نزديك شدم و از او دعوت كردم كه به مدرسه حجّتيّه بيايد و روزها مرتّب به او سر مى زدم و سؤالاتى مى كردم و اين سؤالات مربوط به مسايل نامشخص بود، مثلاً راجع به خشيت مى پرسيدم، مى فرمودند: «سوره زلزال».
راجع به رزق سؤال مى كردم، مى فرمودند: «آيه و من يتّق اللّه ... ششصد مرتبه خوانده شود.» حالا دليلش چه بود، نمى دانم. بالاخره با من جورى اُنس گرفت كه ديگر مرا مى شناخت.
با وجود حفظ قرآن، راجع به مسايل ديگر حافظه اش كم بود و اگر بيست بار هم فردى را مى ديد اظهار ناآشنايى مى كرد; مثلاً راه مدرسه حجّتيّه را هر روز گم مى كرد، اين از اين جهت بود كه خداوند متعال مى خواست روشن كند كه حفظ قرآن ايشان جهت خاصّه است و عادّى نيست. من غالباً وقتى فرصتى پيدا مى كردم پيش او مى نشستم، ايشان وقتى فرصت داشت غالباً يا قرآن مى خواند و يا نافله و معمولاً سريع نيز مى خواند.
فى الجمله من سؤالاتى كه از ايشان كردم وقتى برايم مسلّم شد كه مسأله عادى نيست و افاضه است، سؤال كردم كه: «چطور شد مورد اين عنايت قرار گرفتى؟»
