9. شبيه اين «موهبت و كرامت» از امامان معصوم(عليهم السلام) بسيار ديده شده است، مثلاً در كتاب بحارالانوار، ج 50، ص 136 و اعلام الورى، ص 360 و مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 408 و خرائج قطب راوندى، ج 2، ص 673 چاپ جديد، روايت شده كه ابوهاشم جعفرى گويد: «خدمت امام هادى(عليه السلام) شرفياب شدم. آن حضرت با من به زبان هندى سخن گفت و من نتوانستم پاسخ آن حضرت را بدهم. نزد آن حضرت ظرفى پر از سنگ ريزه بود. يكى از آن سنگ ريزه ها را برداشت و در دهان مبارك گذاشت و مكيد آنگاه پيش من انداخت پس من آن را در دهان خود گذاشتم به خدا سوگند كه از خدمت آن حضرت برنخاستم مگر آنكه به هفتاد و سه زبان (شايد كنايه از كثرت باشد يعنى به زبان هاى زيادى) سخن مى گفتم كه اول آنها هندى بود.»

قطب راوندى در كتاب خرائج ج 1، ص 195 روايت مى كند از سعد خفّاف كه گفت: «به زاذان (او همان ابوعمره فارسى و از خواص اصحاب امير مؤمنان على(عليه السلام)بوده است.) گفتم: «اى زاذان! قرآن را خيلى خوب مى خوانى بگو بدانم نزد چه كسى قرآن را خوانده و آموخته اى؟ زاذان خنديد و گفت: در جوانى يك روز على(عليه السلام) بر من گذشت و من مشغول خواندن شعر بودم از صداى من خوشش آمد و فرمود: اى زاذان چرا قرآن نمى خوانى گفتم: چگونه قرآن بخوانم; بخدا سوگند از قرآن بيشتر از قدرى را كه در نماز لازم است (يعنى حمد و سوره) ياد ندارم. حضرت فرمود: بيا جلو، جلو رفتم، آن گرامى در گوش من چيزى گفت كه نفهميدم چه بود و چه گفت، سپس فرمود: دهانت را باز كن، باز كردم، آب دهانش را در دهانم انداخت، بخدا سوگند كه هنوز قدم از نزد او برنداشته بودم مگر اينكه ديدم قرآن را با اِعراب كاملِ آن حفظ هستم، و از آن تاريخ تا كنون نياز پيدا نكرده ام كه از كسى درباره قرآن سؤال كنم.

سعد خفّاف گويد: اين داستان را خدمت امام باقر(عليه السلام) از قول زاذان نقل كردم. حضرت فرمود: زاذان راست مى گويد، امير مؤمنان على(عليه السلام) براى او به اسم اعظم خدا كه رد شدنى نيست دعا كرد.»

آرى براى اين بزرگواران بسيار ساده و آسان است كه به اذن خداى متعال جاهلى را عالم، بى سوادى را حافظ قرآن، و بى زبانى را گوياى به ده ها زبان كنند. گر گدا كاهل بود تقصير صاحب خانه چيست؟

اگر كليد درِ رحمت خدا طلبى *** بيا كليد درِ رحمت خدا اينجاست