بايد امام جماعت نيز با مؤمنانى كه به او اقتدا مى كنند، با صفا و محبّت باشد، تا اجتماع آنان در نمازشان خداپسند گردد. ولى كسى كه در نماز جماعت، فقط جسمش با مردم است، نه دلش، و گاهى هم دلهاى نمازگزاران نسبت به هم كينه و بدخواهى دارد، فكر نمى كنم چنين نماز جماعتى نورى داشته باشد يا چنين اجتماعى نزد خدا از فضيلتى برخوردار باشد. هدف عمده در عبادتها آن است كه جانها و دلها را روشن و باصفا سازد. عبادتى كه در دل اثر نكند، گويا انجام نشده است.

در نامه اى كه امام زمان(عَجَّلَ اللّه فَرَجَهُ الشَّريف) به شيخ مفيد نوشت، آمده است كه: اگر پيروان ما ـ كه خدا توفيقشان دهد براى اطاعت او ـ در وفا به عهدى كه بر آنان است همدل بودند، توفيق ديدار ما از آنان به تأخير نمى افتاد!

به هرحال، مهم اجتماع دلهاست. كسى را كه خدا توفيق دهد با گروهى همدل و خداجو نماز جماعت بخواند، اميدوار باشد كه به همه پاداشهايى كه براى نماز جماعت گفته شده خواهد رسيد. ولى نماز جماعت با گروهى كه با هم كينه و حسد دارند، به اميد آن ثوابهاى موعود، بى اثر است و اميدش اميد نيست، بلكه غرور  است.

امام سجاد(عليه السلام) در ضمن حديثى مفصّل، فرموده است: حق امام جماعت تو آن است كه بدانى او سخنگويى ميان تو و خدا را بر عهده گرفته است و از جانب تو سخن مى گويد ولى تو از جانب او سخن نمى گويى. او براى تو دعا مى كند ولى تو دعايش نمى كنى. اگر در اينها كوتاهى باشد، به گردن اوست نه تو و اگر گناهى باشد، تو شريك گناهش نيستى. او جان تو را با جان خودش حفظ كرده و نمازت را با نمازش، پس به خاطر اينها او را سپاس بگويى.^[62]

بر خردمند پنهان نيست كسى كه امام جماعت را در اين موقعيّت قرار دهد و با او بعنوان سفير و سخنگوى خويش در آستان خدا برخورد كند، همه دنيا و جانش را نثار او مى كند و اين را در راه خدا كم مى شمارد، تا چه رسد به آنكه با او صفا و وفا داشته باشد.