نماز جماعت
از مهمترين امور نماز، خواندن آن به جماعت است. در روايات معصومين(عليهم السلام)تشويق بسيار نسبت به آن شده و پاداشهاى بيشمار بيان شده و از آنان كه نماز جماعت را ترك مى كنند، نكوهش شده است.
حكمت تشريع نماز جماعت، آن است كه دلهاى مؤمنان متّحد شود. نتيجه آن، نيرومندى اسلام و كمال يابى جانها و نيرو يافتن براى سير در راه خدا و دريافت فيض الهى است. در ميان جمع نمازگزار، اگر رحمت خدا بر يكى فرود آيد، همه را در بر مى گيرد، بخصوص اگر اجتماع و اتحادشان براى خدا و در راه خدا باشد. همچنان كه آبهاى كم وقتى با هم يكى مى شود «كُر» مى گردد و ديگر نجس نمى شود، دلها هم وقتى به هم متّصل شود، همدلان را از آلودگيها مصون و پاك مى سازد.
بنده اهل مراقبت، بايد در تقويت همدلى با برادران دينى اش بكوشد. هر چه اين اتّحاد و صفا بيشتر شود، از نور همنشينى يكديگر و از معنويّت هم بيشتر بهره مند مى شوند. قرآن دستور مى دهد با آنكه بُريده، پيوند برقرار كنيد و به آنكه دورى مى گزيند، نزديك شويد.حتى دروغ گفتن براى اصلاح ميان مردم و آشتى دادن نيكو شمرده شده است و دستور دين آن است كه كارهاى خود را از برادران دينى مورد اعتماد، پنهان نكنيد، تا دلها به هم نزديكتر و صفا و محبّتها بيشتر شود. رواياتى كه درباره دوستى و محبّت ورزيدن با برادران دينى به خاطر خدا وارد شده، واقعاً حيرت انگيز است. به فرموده امام باقر(عليه السلام): هرگاه دو مؤمن به هم برسند و با هم دست بدهند خداوند دست خود را ميان دستانشان وارد مى كند و به كسى توجّه مى كند كه رفيقش را بيشتر دوست دارد.[61] در روايات ديگرى نيز براى دوستى و مهرورزى با يكديگر، فضيلت و پاداش بسيار نقل شده است.
پس مواظب باش كه در نماز جماعت، قلبت با پيشنماز و نمازگزاران ديگر، صاف باشد.