احاديث بسيارى در تأكيد بر نوافل روايت شده است. در برخى از آنها ترك نافله، معصيت به شمار آمده و در برخى خواندن آنها از نشانه هاى شيعه شمرده شده است. بنده اى كه پاى بند مراسم بندگى است، درباره نوافل تلاشى بزرگ بايد داشته باشد و اين رمزى لطيف دارد، چون كه انجام حقوق و تكاليف واجب، از آن جهت كه اگر انجام ندهد عقوبت دارد، شبيه اطاعتِ اجبارى است، ولى انجام مستحبّات، مثل اطاعت اختيارى است و اين در نظر اشخاصى كه مراقب حالات روحى خويشند، از اين جهت اهميّت دارد. كوشش و اهميّت دادن به نوافل، نشانه آن است كه بنده، در واجبات نيز نيّتى كامل دارد. كسى كه بر انجام نافله ها مواظبت داشته باشد، حال او گواهى مى دهد كه واجبات را هم به خاطر امتثال فرمان خدا و رسيدن به قرب و رضاى او انجام مى دهد، نه صرفاً به خاطر بيم از كيفر.

نماز شب

از نوافلى كه بسيار مورد تأكيد است، نماز شب است و چه دانى كه نماز شب چيست؟! فروغ در ظلمت و انس در وحشت و خلوت از كثرت است.

امام صادق(عليه السلام) فرموده است: نماز شب، موجب رضاى خدا و محبّت فرشتگان مى گردد، سنّت پيامبران و نور معرفت و ريشه ايمان و آسايش تن و ناراحت ساختنِ شيطان است، نماز شب، سلاحى بر ضدّ دشمنان و مايه قبولى دعا و اعمال و موجب بركت در رزق و روزى و واسطه ميان نمازگزار و ملكوت خداست. نماز شب، چراغ در قبر و بسترِ زير پهلويش و پاسخ نكير و منكر و همدم و زائر نمازگزار در قبر است، تا روز قيامت. در روز رستاخيز هم سايبان و تاج سر او و پوشش اندام اوست و نورى است كه پيشاپيش او راه را روشن مى كند و پيش مى رود، پرده اى ميان او وآتش است و حجّتى ميان او و خداست، مايه سنگينى اعمال و عبور از صراط و كليد بهشت است.^[51]

در حديث است: خانه هايى كه در آنها نماز شب خوانده مى شود و قرآن تلاوت مى گردد، براى آسمانيان نور مى دهد، آنگونه كه ستارگان براى زمينيان فروزان است.