در مصباح الشريعه است: تشهد، ثناگويى خداست. در درون و نهان، خدا را بنده باش و در عمل، مثل سخن و ادّعا، خضوع داشته باش و زبان راست را با صدق درون متّصل ساز. خداوند تو را بنده آفريده و فرمان داده است كه با دل و زبان و اندامت او را بندگى كنى و بدانى كه تو و همه كائنات در دست قدرت پروردگاريد و جز با اذن و اراده او كسى را ياراى كارى نيست.
از اميرالمؤمنين(عليه السلام) روايت است كه: هيچ بنده اى طعم ايمان را نمى چشد مگر آنكه بداند سود و زيان تنها به دست خداست[45] و چنين بنده اى هرگز به آنچه در دست خود اوست، بيشتر از آنچه نزد خداست اطمينان ندارد و بود و نبود و فقر و توانگرى نزد او يكسان است.
پايانِ تشهّد، «صلوات» است. اخبار بسيارى در فضيلت صلوات وارد شده است، و پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) وعده فرموده كه هركس بر او يك صلوات بفرستد، حضرتش بر او ده صلوات بفرستد. از امام صادق(عليه السلام) روايت است كه: هرگاه از پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) ياد شد، بر او زياد صلوات بفرستيد، چرا كه هركس يك صلوات بر آن حضرت بفرستد، پيامبر همراه صفوف فرشتگان هزار صلوات بر او مى فرستد.
كسى كه بر پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) درود مى فرستد، بايد مراقب باشد كه عملش با آن در تضادّ نباشد، چرا كه روح صلوات و سلام، تحيّت و درود است و اين با آزردن آن حضرت ناسازگار است. وقتى با سلام و صلوات خود، حضرتش را مورد تكريم قرار مى دهى و با زبانت به او سلام مى كنى، با رفتارت او را ميازار كه گفتارت با رفتارت مخالف باشد! به مقتضاى روايات، اعمال تو بر رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) و امامان(عليهم السلام)عرضه مى گردد. وقتى ببينند از تو گناه و زشتى سر زده است و در كارهاى تو ظلم به پيروان و عترت او وجود دارد، چگونه خواهى بود؟! آيا اين گونه كارها موجب آزار آن پاكان نيست؟
در مصباح الشريعه است: معناى سلام در پايان هر نماز، امان است، يعنى هر كس فرمان خدا و سنّت پيامبر را با خضوع و خشوع انجام دهد، از بلاى دنيا و عذاب آخرت ايمن است. سلام يكى از نامهاى خداست كه به وديعت به بشر سپرده است تا آن را در درستى و صحّتِ معاملات و امانتها و معاشرتها و همنشينى هاى خود به كار گيرند. پس اگر خواستى «سلام» را در جايگاه خودش قرار دهى و معناى آن را به حقيقت ادا كنى، از خدا پرواكن و دين و دل و عقل خود را به گناهان ميالاى و با بدرفتاريهايت ديگران را ميازار.
