از جمله اين پرده ها، وسواس در قرائت است. شيطان برخى از بچه هاى خود را مى گمارد، تا همه همّت نمازخوان به تلفّظ حروف باشد، كه نتيجه اش تضيع حدود مى شود. كسى كه همتش تنها بر مخارج حروف باشد، كى به تفكّر در فهم معانى آن مى رسد؟

يكى ديگر از پرده ها، گناه است. گناهان دلها را تيره و زنگار گرفته مى سازد. دلى كه زنگار گرفت، از فهم حقايق قرآنى محروم مى شود. بعضى گناهان هم در تيره ساختن دل نقش عجيبى دارند. امام صادق(عليه السلام) فرمود: هر كس قرآن بخواند ولى نسبت به آن خضوع نيابد و قلبش نرم و غمگين نشود و در دل، خشيت و هراسى پديد نيايد، او شأن عظيم خدا را سبك شمرده و آشكارا خسران زده است.^[37]

قارى قرآن به سه چيز نياز دارد: قلب خاشع، جسمِ فارغ و آسوده و جاى خلوت و خالى. اگر قلبش خاشع شد، شيطان از او مى گريزد. وقتى در جاى خلوتى خود را از خلق دور كرد، روح و جانش با خدا انس مى گيرد و شيرينى گفتار خدا با بندگان شايسته اش را مى چشد. هرگاه جامى از اين شراب ناب نوشيد، ديگر هيچ حال و وقتى را بر اين حالت و وقت، ترجيح نمى دهد، بلكه اين انس و خلوت و لذّت را بر هر عبادت و طاعتى ديگر بر مى گزيند، چرا كه در آن «مناجات با پروردگار» است، آن هم بى واسطه!

در قرائت بايد «تأثّر» پيدا كند، يعنى حالاتش به اختلاف آياتى كه مى خواند فرق كند. با خواندن آيات عذاب، بترسد و بگريد و باآيات رحمت، خشنود شود. هرگاه از بهشت و اوصاف آن ياد مى شود، اظهار شوق و انبساط كند و چون سخن از دوزخ و عذابهايش مى رود، بترسد و بلرزد. وقتى آيات قرآن را مى خواند و مناجات مى كند، به مقتضاى آن حال خاص پيدا كند. مقصود از قرائت قرآن، نفوذ دادنِ اين حالات به دل و روح است. وگرنه آنكه به زبان مى خواند ولى در قلبش هيچ يك از اين حالات پيدا نمى شود، شأن خدا را سبك شمرده است. گاهى تأثر روحى تا حدّى است كه قارى آيه ها، از خوف جهنم بيهوش مى شود، يا حقيقت دوزخ بر او عيان مى گردد، يا حقيقت بهشت رامى بيند و از كسانى مى شود كه به ثواب و عقاب «يقين» پيدا مى كنند.

بالاترين مرتبه آن است كه در سخن، صاحب سخن را ببيند و در كلمات، صفات را و اين توجّه، او را از مشغول شدن به الفاظ و قرائت به توجه به صاحب كلام منتقل سازد و به مرحله شهود برسد. امام صادق(عليه السلام) از اين حالت خبر داد، آنجا كه فرمود: «به خدا سوگند، خدا در كلام خود بر بندگانش تجلّى كرده است، ولى آنان نمى بينند.»^[38] و خودش در نماز، گاهى آن قدر تكرار مى كرد كه از حال مى رفت. اين درجه مقرّبان است.