اذان و اقامه

در فضيلت اذان و اقامه، احاديث بسيار است و به مقتضاى روايات، كسى كه با اذان و اقامه نماز بخواند، همراه او دو صف از فرشتگان نماز مى خوانند. اذان مستحب است، نه واجب. ولى درباره اقامه، احتياط آن است كه ترك نشود، البته در مسجد اگر نماز جماعت خوانده شده است و نمازگزاران هنوز پراكنده نشده اند، كسى كه آنجا نماز مى خواند، گرچه به جماعت نرسيده باشد، اذان و اقامه ساقط است.

مستحب است كه اذان و اقامه را با وضو و ايستاده بگويد و پس از هر بخشى از آن، مقدارى صبر كند. بلند گفتن اذان براى مردان مستحب است و خوب است بين اذان و اقامه، يك گام بردارد و دوباره به جاى اول برگردد، ميان آن دو دعا بخواند و سجده كند كه فضيلت بسيار دارد. نمازگزاران مستحب است كه بنشينند تاآنكه وقتى مؤذّن به «قدقامت الصلاة» رسيد برخيزند. هنگام اذان و اقامه، آرام، رو به قبله باشند و خود را در حال نماز، حسّ كنند.

امّا درسها و عبرتهاى اذان و اقامه:

هرگاه نداى مؤذّن را شنيدى، نداى روز قيامت را در دلت حاضر ساز، ظاهر خود را مهيّا و باطن خويش را آماده اجابت كن. آنان كه به سوى اين ندا شتاب كنند، روز قيامت مورد لطف قرار مى گيرند. دل خود را بر اين ندا عرضه كن. اگر دل را شاد يافتى، بدان كه مژده خواهى يافت. اذان، نداى ديدار است. آنگونه كه در قيامت مردم را براى حضور در محضر خدا فرا مى خوانند، مؤذّنان نيز اهل ايمان را به بزم حضور و معراج و ديدار مى خوانند. اگر سطح معرفت انسان در دنيا به حدّى باشد كه از اين ندا لذّت ببرد، معرفت در دنيا بذر شهود در آخرت است و اگر از اين ندا ناخرسند شود، روز قيامت نيز بدحال خواهد بود.