مكان نماز
مكانها نيز مثل زمانها شريف و غير شريف دارد. اين نيز جاى سپاس دارد. در آيين محمد(صلى الله عليه وآله وسلم) همه زمين مسجد است، يعنى مى توان بر آن نماز خواند، ولى حضور در «مساجد» بويژه براى همسايگان آن براى اداى نمازهاى واجب مورد تأكيد است. علاوه بر پاداشهايى كه براى حضور در مساجد است، خود اين كار ارزشمند است، چون مسجد خانه خداست، گرچه همه زمين نسبت به خدا يكسان است، ولى همين كه كعبه و مسجد را خانه خود به شمار آورده، يعنى محلّ ديدار با خدا و مجلس انس اوست. انتخابِ محلّ ملاقات را نيز به ما واگذاشته است و ما هر جا را مى توانيم وعده گاه ديدار خدا سازيم و اين از بزرگترين مكارم است، ولى بايد ادب حضور را در هر جا مراعات كرد.
براى حضور در مكان عبادت، بايد ادب آن را رعايت كرد. بايد از كوتاهيها و قصورها و كارهاى ناپسند شرمگين باشى و مثل خطاكاران به گناه اعتراف كنى. امام صادق(عليه السلام) در مصباح الشريعه فرموده است: «هرگاه به در مسجد رسيدى بدان كه به آستان فرمانرواى بزرگى آمده اى كه جز پاكان قدم در آن نمى گذارند و جز صدّيقان اجازه همنشينى با او ندارند. او تواناست، هم مى تواند به عدالت رفتار كند، هم به فضل و بزرگوارى. اگر بزرگوارى كند، طاعتِ اندك تو را مى پذيرد و پاداش فراوان مى دهد. پس به ناتوانى و نياز خويش در آستان او اعتراف كن. تو براى عبادت و انس با او آمده اى، مثل نيازمندترين بندگان باش و دل را پاك گردان كه او جز پاكان و خالصان را نمى پذيرد. اگر شيرينىِ مناجات و لذتِ هم سخن شدن با او را چشيدى و از جام رحمت و كرامتش نوشيدى، شايسته خدمت او شده اى، پس وارد شو كه اذن و امان يافته اى.»
وقتى ادب حضور در عبادتگاه و وظايف بندگى را شناختى، ديگر پاداشهاى عظيمى را كه براى اينگونه اعمال است، شگفت نخواهى يافت. اگر نسبت به اين ادب و آداب، سست و بى حال بودى، سزاوار نيست كه كلاّ آمدن به مسجد را ترك كنى، بلكه هر چه مى توانى انجام ده، بر در مسجد بايست و آيه «امّن يجيب» را بخوان و در اصلاح حال خويش براى عبادت بكوش، كه خير فراوان خواهى يافت.
