شب قدر، شب نيمه شعبان و رجب، اوّل رجب و... نيز از زمانهاى شريف است و بايد به اهميت و ارزش اين شبها انديشيد و براى بهره مندى از معنويّات آنها، از پيش آمادگى كسب كرد و انتظار كشيد و موانع را از بين برد و به معصومين(عليهم السلام)متوسّل شد و آنان را به درگاه خدا شفيع قرار داد كه پروردگار، او را بپذيرد و توفيق دهد تا مراقب حضور مولا باشد، دعا زياد بخواند، مناجاتهاى لطيف و عرفانى كند، بر پيامبر و اولياء خدا و مؤمنان صالح دعا و درود فرستد. در روزهاى ولادت پيامبر و معصومين و روزهاى بعثت، غدير، مباهله و... به ياد نعمتهاى الهى باشد و به فوايد وجود شريف پيامبر اكرم كه مظهر رحمت الهى است بينديشد. فكر درباره اينها موجب سپاس نعمت خدا مى شود. آنچه درباره پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) گفته شد، درباره اميرالمؤمنين و امامان معصوم هم هست. مؤمن بايد در روز شادى آنان شاد باشد و بر آنان درود فرستد و پيرو آنان گردد و آثار خوشحالى و شادمانى خود را آشكار كند و با دوستداران ائمّه دوستى كند، چرا كه دوستى در راه خدا از محكمترين دستگيره هاى ايمان است.[11]
بايد دانست كه «غدير» از مهمترين عيدهاى اسلامى است. شيعه بايد آن را بسيار گرامى بدارد و ابراز شادمانى كند، خود را آراسته كند و به ديد و بازديد و مهمانى و دادن هديه و... بپردازد و مولا(عليه السلام) را در اين روز زيارت كند و با امام عصر خويش نجوا و درد دل كند و برخى از فقرات دعاى ندبه را بخواند و از اينكه در چنين روز بزرگى از نعمت ديدارش محروم است، حسرت بخورد.
نه تنها اين روز، بلكه بايد قدر همه روزهايى را كه نعمتى از سوى خدا آشكار شده بداند و شكر كند. علاوه بر ايام ولادت و شادمانى بزرگداشت ايام وفات و شهادت آنان نيز لازم است، بويژه ايّام عاشورا كه روز سوگ بزرگ است. اينها مناسبتهايى است كه در سال، يك بار است و گراميداشت آنها لازم است.
در اوّل و آخر هر ماه و پنج شنبه آخر هر ماه نيز بنده خدا بايد به خدا توجّه كند، با ديدن هلال هر ماه دعاى مخصوص را بخواند و خدا را ياد كند. روز آخر و پنج شنبه آخر هر ماه، اعمال بندگان بر خدا عرضه مى شود. بنابراين در اين دو روز بايد انسان اعمال خويش را حساب كند و حالت تضرّع و نيايش به درگاه خدا داشته باشد.
