هرگاه جامه پوشيدى، به يادآور كه خداوند با رحمت خويش گناهانت را پوشانده است، پس درون خود را هم با «جامه صدق» بپوشان. خدايى كه براى پوشش ظاهر، لباس را آفريده، براى پوشاندن زشتيهاى درون نيز باب توبه و انابه را گشوده تا گناهان و اخلاق ناپسند، مايه رسوايى نشود. پس به عيوب خويش بپرداز و از آنچه به تو ارتباط نمى يابد در گذر. باز، سخن همان است كه امام صادق فرمود: برترين جامه تو آن است كه تو را از ياد خدا غافل نسازد^[10] و لباسى كه موجب كاهش قدر است سزاوار نيست، چون دستاويز شيطان و مايه توهين مردم مى شود. احترام هم گاهى سبب كسب آخرت است و نبايد كارى كرد كه موجب بى حرمتى شود.

مؤمن بايد كارى كند كه هر چه به خدا نزديكتر شود و لباس و شؤون ديگر در حدّى كه به اين هدف كمك كند خوب است.

مستحب است هنگام پوشيدن يا در آوردن لباس، «بسم الله الرحمن الرحيم» بگوييم و هنگام پوشيدن از سمت راست شروع كنيم و هنگام در آوردن از سمت چپ. به توصيه حضرت امير(عليه السلام) مناسب است هنگام پوشيدن لباس نو، وضو گرفته دو ركعت نماز در آن بخوانى و خدا را از اينكه موجب پوشش در ميان مردم را فراهم آورده، سپاس بگويى.

زندگى و لباس و خوراك و خانه و... را بايد ساده گرفت. كسى كه در زندگى گرفتار تجمّلات شود، شيطان او را در موقعيتى علاج ناپذير مى افكند، چرا كه اين وادى حدّ و مرز ندارد و نفس انسان افزون طلب و سيرى ناپذير است و پيوسته «هَلْ مِن مَزيد» مى گويد و اينگونه زندگى تجمّلاتى انسان را از خدا غافل مى سازد. به همين جهت قرآن پيوسته از دنيا نكوهش مى كند و به زهد ورزى در دنيا فرامى خواند و مؤمنان را به رغبت به آخرت دعوت مى كند.