از جمله درسهاى ديگر وضو و دعا خواندن هنگام وضو آن است كه انسان در همه حال، ادب عبوديّت داشته و به ياد خدا باشد و از امور دنيا هم به ياد آخرت بيفتد. به فرموده امام صادق(عليه السلام)، خداوند آب را كليد قرب و مناجات خويش قرار داده است، آب، نجاسات ظاهرى را زايل مى كند، رحمت الهى هم گناهان بندگان را مى شويد. همچنانكه آب را مايه حيات و بقاى همه نعمتها قرار داده، به فضل و رحمت خويش عبادتها را هم مايه حيات دلها ساخته است. پس تو هم بايد مثل آب، زلال و پاك باشى، خداوند، آب را پاك كننده قرار داد. تو هم دل و جانت را با تقوا و يقين پاكيزه ساز.
به فرموده امام رضا(عليه السلام): خداوند فرمانِ وضو داد، تا وقتى بنده در پيشگاه خدا براى مناجات مى ايستد، از آلودگيها پاك باشد، سستى و بى حالى نداشته باشد و با دلى پاك در آستان خدا بايستد. در وضو شستن و مسح صورت و دستها و سرو پاها واجب است، چرا كه وقتى بنده اى در پيشگاه خدا مى ايستد، اندام وضويش آشكار است، سجود و خضوعش با صورت است و در خواست و دعايش با دست و تضرّع و ناليدنش با سر. در ركوع و سجود، سر را رو به خدا مى گيرد و نشستن و ايستادنش با پاهاى اوست... .[5]
خردمند وقتى مى داند كه در دستور شريعت است كه مكان، لباس و بدن نماز گزار بايد پاك باشد، نمى تواند از پاكى درون غافل باشد كه اين مهمتر است و بيش از ظاهر، بايد به پاكى درون بپردازد، زيرا خداوند به درون مى نگرد. بايد با «توبه نصوح»، درون را پاك كرد. توبه از وضو هم براى نماز مهمتر است. توبه حقيقى آن است كه بنده، از غير خدا به خدا باز گردد و از خشم الهى به رضاى او و از دورى به قرب، از ظلمت به نور، از جهل به دانش، از شقاوت به سعادت و از معصيت به طاعت. از نظر علم و حال و عمل هم به مرتبه كمال برسد.
در توبه، بايد با آب حسرت، درون را از گناهان شست و پيوسته به گناه اعتراف كرد، از گذشته بايد پشيمان بود، بر باقى مانده عمر بايد هراس و بيم داشت، نبايد گناهان را كوچك شمرد و بر طاعتهاى از دست رفته بايد اندوه خورد و از شهوات دست كشيد و از خدا خواست كه توفيق وفادارى به توبه را عنايت كند. اين است توبه راستين!
توبه، بازگشت از گناهان است. چه گناهان كوچك چه بزرگ. در حديثى امام صادق(عليه السلام) فرموده است: كبائر در قرآن هفت تاست: كفر به خدا، كشتن انسان، عاق والدين شدن، رباخوارى، خوردن مال يتيم، فرار از جنگ، باديه نشينى پس از هجرت.
