وجود انسان و جهان و هر پديده اى در جهان نشانه و علامت است از آفريننده اى كه آنها را به وجود آورده است. به اين نحو كه عقل مى گويد:

1. هر پديده اى علتى دارد و اتفاقى نيست.

2. هر موجودى نيازمندى در آفرينش خود به وجود بى نيازى وابسته است.

انسان و جهان وجودشان تصادفى و اتفاقى نيست پس داراى پديده آورنده اى هستند و بدان جهت كه نيازمند به آفريننده مى باشند در آفرينش خود به موجودى بى نياز كه خدا باشد وابسته اند. انسان و جهان آيت و نشانه وجود خداوند متعال مى باشند.

«اَمْ خُلِقُوا مِن غَيْرِ شَى أم هُمُ الْخالِقُونَ، اَمْ خَلَقُوا السَّمواتِوَ الاْرْضَ بَلْ لايُوقنوُن^[9]»، آيا (جنيّان و انسان) بدون تأثيرگذارى آفريده شده اند يا اين كه مؤثّرى وجود دارد و آن مؤثّر خودشان هستند. آيا آسمان و زمين را آفريده اند، بلكه اينان يقين ندارند.

چنانچه جهان خودبخود به وجود آمده كه قابل قبول نيست، هر چيزى علتى لازم دارد. و اگر شما به وجود آورده ايد كه اين هم قابل قبول نيست، زيرا شما هم موجودات نيازمندى هستيد، نبوديد، و بعد پيدا شده ايد، پس چاره اى نيست كه مطابق دو اصل گذشته اقرار كنيد كه جهان را خدا آفريده است.

«ذلِكُم الله رَبُّكُمْ خالِقُ كُلِّ شَئ لااِلهَ اِلاّ هُو;»^[10]، همان خداى بزرگ پروردگار شمااست كه آفريننده هر موجودى است جز او معبودى نيست.

اثبات توحيد

آيت و نشانه بودن جهان و انسان ما را به وجود خدا راهنمايى مى كند. آيا اين وجود يگانه است و دومى ندارد؟ به عبارت ديگر چه دليلى وجود دارد كه خداوند داراى شريك نيست.

قرآن بيان مى دارد كه دليلى بر شرك وجود ندارد. مشركين برهانى بر وجود شريك براى خدا ندارند. وَ «وَ مَنْ يَدْعُ مَعَ الله اِلهاً اخَرَ لابُرْهانَ لَهُ بِه»;^[11] و هر كسى با خدا معبود ديگرى را بخواند، بر اين اله و معبود ديگر برهان ندارد. آنچه همراه با دليل است، توحيد است به اين معنا كه خداوند متعال يگانه است.