خداشناسى به ما مى آموزد كه خداوند متعال از صفات و كمال برتر برخوردار است او خدايى، بخشنده، عادل، رئوف، حىّ، علىّ، عزيز، قادر، حليم، بى نياز، آمرزنده، انيس، صادق، بلند مرتبه، رحيم، رحمن، قبول كننده توبه، بزرگوار و هدايت كننده و... است.

شخص خداشناس به صفات خدا علاقمند است و به آنها عشق مىورزد و تصميم مى گيرد كه روح او داراى آن صفات باشد. لذا در صدد بندگى خدا بر مى آيد. تنها تسليم او امر و نواهى او مى شود، از او اطاعت مى كند; تا قابليت دريافت آن صفات را از خداوند پيدا كند، خدا گونه شود. انسانى صبور، حليم، عليم، حكيم، شجاع، بخشنده، هدايتگر و عزيز و.... گردد. و در عبارتى كوتاه مؤدّب به آداب الهى شود، اخلاق خدايى پيدا كند.

درس دوّم

فطرى بودن توحيد

ميل به خداشناسى و عشق به خداى بزرگ يك واقعيت فطرى است. به اين معنا كه انسان به گونه اى آفريده شده كه روح او تشنه معرفت به خدا است. او خدا را در وجودش مى يابد. علاقه به خدا امرى نيست كه با تبليغ و تلقين ديگران بر انسان تحميل شده باشد; بلكه واقعيّتى است كه در ذات و نهاد انسان گذاشته شده است. اين فطرت و احساس از آن جهت كه هميشگى و دائمى است و در تمام افراد انسان به طور يكسان وجود دارد، احساسى صادق است، زيرا يك احساس كاذب نه دائمى است و نه همگانى، امرى موقّت و زودگذر است.

«فَأقم وَجْهَكَ لِلدّين حَنيفَاً فِطْرَتَ الله التَّى فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها، لاتَبْدِيْلَ لِخَلْقِ اللهِ ذلِكَ الدِّيْنُ القَيِّمُ وَلكِنَّ اَكْثَرَ النّاسِ لايَعْلَمُونَ^[7]». پس روى خود را به سوى دين راست كن، در حالى كه حق و دين راستين را يافته باشى. اين فطرتى است كه خداوند (روح) مردم را برآن سرشته است. در آفرينش (خداى متعال) تبديل و دگرگونى نيست، دين راست و استوار اين است ولكن بيشتر مردم (به جهت افتادن در پستى هاى حيوانى و دنيوى) نمى دانند.

گرايش به خدا براى بشر آن قدر بديهى و روشن است كه نيازى به دليل و برهان ندارد.