البته بشر زمانى كه از جانب خدا به او وحى شود و از اين ابزار مطمئن و عظيم الهى برخوردار گردد هم خود هدايت شده و هم به اذن خدا به هدايت مردم اقدام مى كند.
«قُلْ اِنَّما اَنا بَشَرٌ مِثْلُكُم يُوحى اِلىَّ اَنَّما اِلهُكُمْ اِلهٌ واحِدٌ»: متعال مردم را هدايت مى كند، به اين معنا كه امر مى كند به آنچه داراى مصلحت و نهى مى كند از آنچه داراى مفسده است.
عمل به او امر الهى كه همان اعمال صالح باشد، نتيجه اش سعادت و زندگى پاك در دنيا و آخرت است.
و عمل به نواهى الهى كه همان اعمال غير صالح و زشت باشد، نتيجه آن شقاوت و زندگى ننگينى در دنيا و آخر است.
نقش خداشناسى
خداشناسى موجب مى شود، كه انسان نگاهى درست و صحيح به جهان و انسان داشته باشد، كه به آن نگاهى حكيمانه و عالمانه مى گويند.
با خداشناسى متوجه مى شويم كه همه موجودات محكوم علم، قدرت، حكمت و محبّت خداوند متعال هستند، و پديده هاى جهان براساس عدل الهى اداره و تدبير مى شوند. شناخت صحيح خدا علاوه بر اين كه تأثير مثبت و مفيد بر انديشه و فكر انسان دارد، و راه مستقيم هدايت را به روى انسان باز مى كند، او را به رفتار و عملى كه مورد پسند و خوشنودى خدا باشد، راهنمايى مى كند تا در پرتو عمل صالح و خوب به زندگى پاك نايل شود.
«مَنْ عَمِلَ صالِحَاً مِنْ ذَكَر اَوْ اُنْثى وَ هُوَ مَؤمِنٌ فَلَنُحْيِينَّهُ حَياةً طَيِّبَةًوَلَنَجْزِيَّنهُمْ أجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْلَمُونَ[6]»; هر كسى از زن و مرد كار نيكى انجام دهد، در حالى كه مؤمن به خدا باشد. پس او را در زندگى پاكيزه و با سعادت مى بخشيم و اجرى بسيار نيكوتر از عمل صالح كه انجام داده اند به آنها مى بخشيم.