حضرت دانيال ـ على نبيّنا و آله و عليه السلام ـ ملقب به نبى اللّه همزمان با كوروش كبير و داريوش بزرگ مى زيست. در كودكى پس از گشوده شدن اورشليم به دست بُخْتُنَصَّر يا نَبُوكَدْ نَصَّر، در سال 586 پيش از ميلاد به اسارت درآمد و به بابل فرستاده شد و آن جا مى زيست. بعضى از مورخين گفته اند: در سال 606 پيش از ميلاد به دست بُخْتُنَصَّر اسير و با گروهى از قومش به بابِل فرستاده شد و چون از نماز بردن به فرمانرواى بابل سرباز زد او را نزد شيران درنده افكندند، اما وى از ميان آن حيوانات تندرست بيرون آمد. سالِ درگذشت وى معلوم نيست. معاصر عُزَيْر پيامبر بود. دانيال پس از درگذشت بُخْتُنَصَّر، از جانب بهمن پسر اسفنديار به بيت المقدس باز گردانيده شد و از آن جا به اهواز رفت و در شوش ديده از جهان بربست. علم رمل و گزاردن خواب را از وى دانند.^[29]

در بحارالأنوار، امام صادق(عليه السلام) از حضرت على(عليه السلام) روايت كرد: «دانيال پدر و مادر نداشت و يتيم بود و پيرزنى از بنى اسرائيل او را بزرگ كرد.»^[30]

باز در بحار آمده است: «وقتى بُخْتُنَصَّر بر بنى اسرائيل مسلط شد از آنان هر كسى را مى يافت مى كشت و به تعقيب فراريان مى پرداخت و بچه هاى بنى اسرائيل را اسير مى كرد. او از فرزندان يهودا، چهار نفر را، كه يكى از آنها دانيال بود، اسير كرد و دانيال مدّتى طولانى در دست او اسير بود.

«چون بُخْتُنَصَّر فضل و بزرگى دانيال را شنيد و دريافت كه قومش منتظر خروج او هستند تا آنان را نجات دهد، او را به همراه ماده شيرى در چاهى افكند. شير به فرمان خدا، به دانيال آسيبى نرساند. آن پيامبر مدتى بر همين منوال بود تا اين كه خداوند به يكى از انبياى بنى اسرائيل، ] كه مى گويند: حيقوق نبى بوده است،[^[31] وحى كرد كه اين خوردنى و نوشيدنى را براى دانيال ببر و از طرف من به او سلام برسان. گفت: خداوندا، دانيال كجاست؟ گفت: در چاه بابِل، در فلان جا.

«او بدان جا آمد و دانيال را صدا زد. او در جواب گفت: بله، اى صداى ناآشنا. گفت: پروردگارت به تو سلام مى رساند و اين غذا و آشاميدنى را براى تو فرستاده است. آن پيامبر، آنها را با طنابى به چاه فرستاد. دانيال در آن جا شكر الهى را به جا آورد و گفت:

اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذي لا يَنْسى مَنْ ذَكَرَهُ; اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذي لا يُخَيَّبُ مَنْ دَعاهُ ; اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذي مَنْ تَوَكَّلَ عَلَيْهِ كَفاهُ; اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذي مَنْ وَثِقَ بِهِ لَمْ يَكِلْهُ إلى غَيْرِهِ; الْحَمْدُلِلّهِ الّذي يُجْزى بِالاْحْسانِ إحْساناً; الْحَمْدُلِلّهِ الَّذي يُجْزي بِالصَّبْرِ نَجاةً; اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذي يَكْشِفُ ضُرَّنا عِنْدَ كُرْبَتِنا; وَالْحَمْدُلِلّهِ الّذي هُوَ ثِقَتُنا حينَ يَنْقَطِعُ الْحِيَلُ مِنّا; وَالْحَمْدُلِلّهِ الّذي هُوَ رَجاؤُنا حينَ ساءَ ظَنُّنا بِأعْمالِنا^[32].