.16 يا اَباذَرٍّ: اِنَّكَ فى مَمَرِّ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ فى اجال مَنْقُوصَة وَ اَعْمال مَحْفُوظَة وَ الْمَوْتُ يَاْتى بَغْتَةً و مَنْ يَزْرَعُ خَيْراً يُوشِكُ اَنْ يَحْصَدَ خَيْراً وَ مَنْ يَزْرَعُ شَرّاً يُوشِكُ اَنْ يَحْصَدَ نَدامَةً وَ لِكُلِّ زارع ما زَرَعَ.

اى ابوذر همانا تو در عبورگاه شب و روز قرار گرفته اى در مدّتهاى كوتاه و اعمالى كه ضبط و نگهدارى مى شوند، و مرگ ناگهان مى آيد و هركس تخم نيكى كاشت بزودى از آن خير و سعادت دِرَوْ خواهد كرد و هركس تخم شرّ و بدكارى كاشت جز ندامت از آن درو نخواهد نمود و هر برزگر آن را درو خواهد كرد كه كاشته  است.

.17 يا اَباذَرٍّ: لا يُسْبَقُ بَطىءٌ بِحَظِّهِ وَ لا يُدْرِكُ حَريصٌ ما لَمْ يُقَدَّرْ لَهُ وَ مَنْ اُعْطِىَ خَيْراً فَاللّهُ اَعْطاهُ وَ مَنْ وُقِىَ شَرّاً فَاللّهُ وَقاهُ.

اى ابوذر: بهره كسى را كه شتاب نمى كند ديگرى نمى تواند ببرد و آزمند و طمعكار به آنچه كه براى وى مقدّر نشده نمى رسد و هركس به خيرى رسد پس خدا به او عطا فرموده و هركس از شرّى نگهدارى شده خدا او را نگهدارى كرده  است.

.18 يا اَباذَرٍّ: الْمُتَّقُونَ سادَةٌ وَ الْفُقَهآءُ قادَةٌ وَ مُجالَسَتَهُمْ زِيادَةٌ اِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَرى ذَنْبَهُ كَاَنَّهُ تَحْتَ صَخْرَة يَخافُ اَنْ تَقَعَ عَلَيْهِ وَ اِنَّ الْكافِرَ لَيَرى ذَنْبَهُ كَاَنَّهُ ذُبابٌ مَرَّ عَلى اَنْفِهِ.

اى ابوذر: پرهيزكاران بزرگوارانند و فقها پيشوايانند و همنشينى با آنان موجب زيادت (علم و فضيلت است) انسانِ با ايمان گناه خود را چنان با اهميّت مى نگرد به مانند آنكه زير تخته سنگى قرار گرفته كه بيم دارد بر وى فرود آيد، ولى انسان كافر و خدانشناس به گناه چنان مى نگرد كه گويا مگسى بر روى بينى او در گذر است.

.19 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ اللّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى اِذا اَرادَ بِعَبْد خَيْراً جَعَلَ الذُّنُوبَ بَيْنَ عَيْنَيْهِ مُمَثَّلَةً وَ الاِثْمَ عَلَيْهِ ثَقيلا وَ بيلا وَ اِذا اَرادَ بِعَبْد شَرّاً اَنْساهُ ذُنُوبَهُ.

اى ابوذر: خداى (تبارك و تعالى) به هر بنده اى اراده خير و سعادت داشته باشد گناهان را نصب العينش ساخته و نافرمانى و گناه را در نظر او سنگين و دشوار مى سازد و هرگاه به بنده اى (در اثر نيات و اعمال بدش) اراده بدى و بدبختى نموده باشد گناهان او را از خاطرش فراموش مى سازد.