.14 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ شَرَّ النّاسِ مَنْزِلَةً عِنْدَاللّهِ يَوْمَ القِيامَةِ عالِمٌ لا يَنْتَفَعُ بِعِلْمِهِ وَ مَنْ طَلَبَ عِلْماً لِيَصْرِفَ بِهِ وُجُوهَ النّاسِ اِلَيْهِ لَمْ يَجِدْ ريحَ الْجَنَّةِ. يا اَباذَرٍّ: مَنِ ابْتَغى الْعِلْمَ لِيَخْدَعَ بِهِ النّاسَ لَمْ يَجِدْ ريحَ الْجَنَّةِ.

يا اَباذَرٍّ: اِذا سُئِلْتَ عَنْ عِلْم لا تَعْلَمُهُ فَقُلْ لا اَعْلَمُهُ تَنْجَ مِنْ تَبِعَتِهِ وَ لا تُفْتِ النّاسَ بِما لا عِلْمَ لَكَ تَنْجَ مِنْ عَذابِ اللّهِ يَوْمَ القِيامَةِ.

يا اَباذَرٍّ يَطْلِعُ قَوْمٌ مِنْ اَهْلِ الْجَنَّةِ اِلى قَوْم مِنْ اَهْلِ النّارِ فَيَقُولُونَ: ما اَدْخَلَكُمُ النّارَ؟ وَ قَدْ دَخَلْنا الْجَنَّةَ بِفَضْلِ تَاْديبِكُمْ و تَعْليمِكُمْ فَيَقُولُونَ: اِنّا كُنّا نأْمُرُ بِالْخَيْرِ وَ لا نَفْعَلُهُ.

اى ابوذر: همانا بدترين مردم از جهت ارزش و منزلت پيش پروردگار عالَم در روز قيامت دانشمندى است كه از دانش او بهره برده نمى شود، و هركس طلب كند علم (دين) را تا اينكه توجّه مردم را به سوى خويش جلب كند، بوى بهشت به او نرسد. (اى ابوذر) هركس دانش آموزد تا با آن مردم را بفريبد بوى بهشت به او نرسد. (اى ابوذر) هرگاه از تو چيزى را پرسيدند كه نمى دانى پس (به ندانستن آن اعتراف كن) بگو نمى دانم تا از گرفتارى و عقوبت آن برهى، و به آنچه نمى دانى فتوى مده تا از عذاب خداى در روز رستاخيز رهايى يابى (اى ابوذر) (روز قيامت) گروهى از مردم بهشت به سوى گروهى از اهل دوزخ سركشى مى كنند پس مى پرسند به چه علت شما در آتش افتاده ايد؟ در حالى كه ما به بركت تعليم و تربيت شما به بهشت رسيده ايم پس در جواب گويند: ما ديگران را به كار خير و اعمال شايسته دستور مى داديم ولى خود از بكار بستن آن فروگذارى مى كرديم (و به آن كارهاى خيرى كه ديگران را امر مى كرديم، عمل نمى كرديم.)

.15 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ حُقُوقَ اللّهِ جَلَّ ثَناؤُهُ اَعْظَمُ مِنْ اَنْ يَقُومَ بِها الْعِبادُ، وَ اِنَّ نِعَمَهُ اَكْثَرُ مِنْ اَنْ تُحْصيها الْعِبادُ، وَ لكِنْ اَمْسُوْا تائِبينَ وَ اَصْبِحُوا تائِبينَ.

اى ابوذر: حقوق خداوند جلّ ثنائه بزرگتر از آن است كه بندگان بتوانند به آن حقوق قيام نمايند و همانا نعمتهاى او بيشتر از آن است كه بندگان به شمارش آن توانا باشند ولى شما با توبه داخل شامگاه شويد و هر صبح (به سوى او) توبه كنيد (به تقصير خويش اعتراف نماييد.