قالَ: لَيْسَ ذلِكَ بِالْكِبْرِ، وَلكِنَّ الْكِبْرَ اَنْ تَتْرُكَ الْحَقَّ وَ تَتَجاوَزَهُ اِلى غَيْرِهِ وَ تَنْظُرَ اِلَى النّاسِ وَ لا تَرى اَنَّ اَحَداً عِرْضُهُ كَعِرْضِكَ وَ لا دَمُهُ كَدِمِكِ.

اى ابوذر: هر كس بميرد و در دل او به قدر سنگينى ذرّه اى از كبر باشد بوى بهشت را نيابد مگر آن كه پيش از مرگ توبه كند، مردى گفت: يا رسول اللّه من زيبائى را دوست دارم تا آنجا كه مى خواهم بند تازيانه و بند كفش پايم زيبا باشد آيا از اين (برمَن) بايد ترسيد و دورى كرد؟ (كه مبادا كِبْر باشد) حضرت فرمود: دل خود را چگونه مى يابى؟ گفت: دلم بحقّ آشنا و بر آن ثابت است فرمود: آن كبر نيست ولكن كبر آن است كه حق را ترك گوئى و از آن تجاوز نمائى به غير آن و به مردم چنان بنگرى كه اِنگار حيثيّت (آبروى) كسى مثل آبرو و حيثيّت تو نيست و خونش مثل خون تو نيست. (يعنى خود را در هر باب بر مردم برترى دهى، و ديگران را حقير شمارى).

.138 يا اَباذَرٍّ: اَكْثَرُ مَنْ يَدْخُلُ النّارَ الْمُسْتَكْبِرُونَ.

فَقالَ: رَجُلٌ: وَ هَلْ يَنْجُو مِنَ الْكِبْرِ اَحَدٌ يا رَسُولُ اللّهِ؟

قالَ: نَعَمْ، مَنْ لَبِسَ الصُّوْفَ وَ رَكِبَ الْحِمارَ وَ حَلَبَ الْعَنْزَ وَ جالَسَ الْمَساكينَ، يا اَباذَرٍّ: مَنْ حَمَلَ بِضاعَتَهُ فَقَدْ بَرِىءَ مِنَ الْكِبْرِ يَعْنى ما يَشْتَرى مِنَ السُّوقَ.

اى ابوذر: بيشتر كسانى كه به آتش داخل مى شوند مردمان متكبّر هستند مردى گفت يا رسول اللّه آيا كسى از تكبّر (خود بزرگ بينى) نجات مى يابد؟

فرمود: آرى، كسى كه لباس پشمينه بپوشد و سوار الاغ شود و بُزْ بدوشد^[18] و با فقرا همنشينى كند.

اى ابوذر: هر كس آنچه را كه از بازار خريده است به دست خويش به خانه برد از كبر، دُور و  بَرى گشته است.