.63 يا اَباذَرٍّ: لِيَعْظُمْ جَلالُ اللّهِ فى صَدْرِكَ فَلا تَذْكُرُهُ كَما يَذْكُرُهُ الْجاهِلُ عِنْدَ الْكَلْبِ اَللّهُمَّ اخْزِهِ وَ عِنْدَ الْخِنْزيرَ اَللّهُمَّ اخْزِهِ.

اى ابوذر: بايد جلال (و عظمت) پروردگار عالم در دل تو عظيم و بزرگ باشد و او را سبك ياد نكنى چنانچه مردمان جاهل و نادان هنگامى كه سگ و خوك را مى بيند مى گويند خدايا او را خوار كن.

.64 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ لِلّهِ مَلائِكَةً قِياماً مِنْ خيفَتِهِ ما رَفَعُوا رُؤُسَهُمْ حَتّى يُنْفَخُ فِى الصُّورِ النَّفْخَةُ الاخِرَةُ فَيَقُولُونَ جَميعاً:

سُبْحانَكَ وَ بِحَمْدِكَ ما عَبَدْناكَ كَما يَنْبَغى لَكَ اَنْ تُعْبَدَ.

وَ لَوْ كانَ لِرَجُل عَمَلُ سَبْعينَ نَبِيّاً لاَسْتَقَلَّ عَمَلَهُ مِنْ شِدَّةِ ما يَرى يَوْمَئِذ، وَ لَوْ اَنَّ دَلْواً صُبَّ مِنْ غِسْلينِ فى مَطْلَعِ الشَّمْسِ لَغَلَتْ مِنْهُ جَماجِمُ مَنْ فى مَغْرِبِها، وَ لَوْ زَفَرَتْ جَهَنَّمُ زَفْرَةً لَمْ يَبْقَ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَ لا نَبِىٌّ مُرْسَلٌ اِلاّ خَرَّجاثِياً لِرُكْبَتَيْهِ يَقُولُ: نَفْسى نَفْسى حَتّى يَنْسى اِبْراهيمُ اِسْحقَ يَقُولُ يا رَبِّ اَنَا خَليلُلَكَ اِبْراهيمُ فَلا تَنْسَنى.

اى ابوذر: خدا فرشتگانى دارد كه از ترس او همواره برپا ايستاده اند سرهاى خود را به زير انداخته اند تا روز قيامت آنگاه همگى مى گويند:

منزّه و پاكى تو، و سپاس تو راست، ما تو را آن گونه كه سزاوار تست بندگى نكرديم.

و در آن روز اگر مردى داراى عمل هفتاد پيامبر باشد آن را از شدت آنچه در آن روز مى بيند كم مى شمارد و اگر سطلى از چرك و ريم دوزخ در مشرق زمين بريزند مغز سر كسانيى كه در مغرب زمينند بجوش مى آيد و اگر جهنّم بخروش آيد هيچ ملك مقرّب و پيغمبر مرسلى نمى ماند مگر به زانو در مى آيد و مى گويد: پروردگارا نجاتم را مى خواهم، نجاتم را، حتّى ابراهيم(عليه السلام) اسحاق فرزند خود را از ياد مى برد و مى گويد پروردگارا من خليل تو ابراهيم هستم پس مرا فراموش منما.