اى ابوذر: من از خدا جَلَ جَلالُه خواسته ام كه روزىِ دوستداران مرا به قدر حاجت قرار دهد و مال و فرزند دشمنان مرا زياد گرداند.

.57 يا اَباذَرٍّ: طُوبى لِلزّاهِدينَ فِى الدُّنْيا الرّاغِبينَ فِى الاْخِرَةِ الَّذينَ اتَّخَذُوا اَرْضَ اللّهِ بِساطاً وَ تُرابَها فِراشاً وَ مائَها طيباً وَ اتَّخَذُوا كِتابَ اللّهِ شِعاراً وَ دُعائَهُ دِثاراً يُقْرِضُونَ الدُّنْيا قَرْضاً.

اى ابوذر: خوشا به حال كسانى كه در دنيا زهد ورزيده و به آخرت دل بستند، زمين خدا را بساط و خاك آن را فرش و آب آن را عطر خويش قرار داده اند و كتاب خدا را همانند پيراهن زيرين به خود نزديك ساخته اند و دعاء و (خواندن خدا) را به منزله لباس رويى خود گردانيده اند و خود را از دنيا بريده و جدا مى سازند.

.58 يا اَباذَرٍّ: حَرْثُ الاْخِرَةِ الْعَمَلُ الصّالِحُ وَ حَرثُ الدُّنْيا الْمالُ وَ الْبَنُونَ.^[10]

اى ابوذر: كِشت و زرع آخرت كردار شايسته (عمل صالح) است و كِشت و زراعت دنيا مال و فرزندان است.

.59 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ رَبّى أَخْبَرَنى، فَقالَ: وَ عِزَّتى وَ جَلالى ما اَدْرَكَ الْعابِدُونَ دَرَكَ الْبُكاءِ عِنْدى وَ اِنّى لاََبْنى لَهُمْ فِى الرَّفيقِ الاَْعْلى قَصْراً لا يَشْرِكُهُمْ فيهِ اَحَدٌ.

قالَ قُلْتُ: يا رَسُولَ اللّهِ اَىُّ الْمُؤْمِنينَ اَكْيَسُ؟

قالَ: اَكْثَرُهُمْ لِلْمَوْتِ ذِكْراً وَ اَحْسَنُهُمْ لَهُ اِسْتِعْداداً.