.48 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ جَبْرَئيلَ اَتانى بِخَزائِنِ الدُّنْيا عَلى بَغْلَة شَهْباءَ فَقالَ لى يا مُحَمَّدُ هذِهِ خَزائِنُ الدُّنْيا وَ لا يَنْقُصُكَ مِنْ حَظِّكَ عِنْدَ رَبِّكَ فَقُلْتُ حَبيبى جَبْرَئيلُ لا حاجَةَ لى فيها اِذا شَبِعْتُ شَكَرْتُ رَبّى و اِذا جُعْتُ سَئَلْتُهُ.

اى ابوذر: همانا جبرئيل گنجهاى جهان را بر أسترى رنگارنگ پيش من آورد پس گفت به من اى محمد(صلى الله عليه وآله وسلم) اينها گنجهاى دنياست، (بگير و بدان) كه چيزى از نصيب تو را پيش پروردگارت نخواهد كاست. پس گفتم: حبيب من جبرئيل مرا در آنها نيازى نيست، من هرگاه سير شدم خدا را سپاس مى گويم و هرگاه گرسنه شدم از او سؤال مى كنم.

.49 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ اِذا اَرادَ بِعَبْد خَيْراً فَقَّهَهُ فِى الدّينَ وَ زَهَّدَهُ فِى الدُّنْيا وَ بَصَّرَهُ بِعُيُوبِ نَفْسِهِ.

اى ابوذر: خدا عزّوجلّ هرگاه خير كسى را بخواهد او را در دين فقيه (و دانا) مى سازد و در دنيا زاهد مى گرداند و او را به عيب هاى خويش بينا مى سازد.

.50 يا اَباذَرٍّ: ما زَهَدَ عَبْدٌ فِى الدُّنْيا اِلاّ اَنْبَتَ^[9]اللّهُ الْحِكْمَةَ فى قَلْبِهِ وَ اَنْطَقَ بِها لِسانَهُ وَ بَصَّرَهُ عُيُوبَ الدُّنْيا و دائَها وَ دَوائَها وَ اَخْرَجَهُ مِنْها سالِماً اِلى دارِالسَّلامِ.

اى ابوذر: بنده اى در دنيا زهد نورزيد مگر اينكه خدا حكمت را در دلش مى روياند (يا در قلب او جايگزين مى كند) و زبانش را به آن گويا ساخته و او را به عيب هاى دنيا، دردها و دواهاى آن بينا و آشنا گردانيده و او را سالم از دنيا بسوى بهشت بيرون  مى برد.

.51 يا اَباذَرٍّ: اِذا رَاَيْتَ اَخكَ قَدْ زَهِدَ فِى الدُّنْيا فَاسْتَمِعْ مِنْهُ فَاِنَّهُ يُلْقى اِلَيْكَ الْحِكْمَةَ

قُلْتُ: يا رَسُولَ اللّهِ مَنْ اَزْهَدُ النّاسِ؟