اى ابوذر: مردى كارى نيك انجام مى دهد و به اتّكال و اعتماد بر آن كار خوب،  گناهانى كوچك مرتكب مى گردد (و در برابر كردار نيك خويش گناه را سهل مى انگارد) چنين كسى هنگامى كه پيش خدا مى رود او بر وى خشمگين  است، مردى نيز گناه و كاربد مرتكب مى گردد ولى از عقوبت آن هراسان است چنين كسى در روز قيامت با خاطر آسوده بر خداى عزّ و جلّ وارد  مى شود.

.42 يا اَباذَرٍّ: اِنَّ العَبْدَ لَيُذْنِبُ الذَّنْبَ فَيَدْخُلُ بِهِ الْجَنَّةَ.

فَقُلْتُ: وَ كَيْفَ ذلِكَ بِاَبى اَنْتَ وَ اُمّى يا رَسُولَ اللّهِ؟

قالَ(صلى الله عليه وآله وسلم): يَكُونُ ذلِكَ الذَّنْبُ نَصْبَ عَيْنَيْهِ تائِباً مِنْهُ فارّاً اِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ حَتّى يَدْخُلَ الْجَنَّةَ.

اى ابوذر: بنده خدا گناهى مى كند و به سبب آن به بهشت مى رود.

پس گفتم: يا رسول اللّه پدر و مادرم فداى تو باد چگونه ممكن است؟

فرمود: گناه را نصب العين خود قرار مى دهد و همواره از آن توبه و فرار نموده و به خدا پناه مى برد تا آنگاه كه به بهشت در مى آيد.

43. يا اَباذَرٍّ: اَلْكَيِّسُ مَنْ اَدَّبَ نَفْسَهُ وَ عَمِلَ لِما بَعْدَ الْمَوْتِ، وَ الْعاجِزُ مَنِ اتَّبَعَ نَفْسَهُ وَ هَواها وَ تَمَنّى عَلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ الاَْمانِىَّ.

اى ابوذر: انسان زيرك و باكِياسَت كسى است كه به تأديب نفس خويش بپردازد و براى زندگى بعد از مرگ دست به كار شود، و انسان ناتوان (كه زيركى ندارد) كسى است كه به دنبال نفسش و خواهش هاى او برود و با آن حال از خداى عزّ و جلّ آرزوهايى داشته باشد.