مخفى نماند كه آنچه اين مرد براى حضرت عيسى(عليه السلام) نقل كرد از حال آن قريه، به عينه حال ما و حال اهل اين زمان است.
بلكه بسيارى از ماها ترس كم را هم نداريم كه آنها داشتند. و امّا حكايت محبّت ما با دنيا و طول اَمَلْ و غفلت و لهو و لعب ما، پس اَوْضَحْ]= آشكارتر [ از آن است كه بيان شود.
و هر كس مراجعه به حال خود و اهل زمان خود كند بر او معلوم خواهد شد.
و چه خوب تشبيه كرده اند حكماء حال ما را و غفلت و غرور ما را در دنيا به آن شخص كه در بيابانى بود، فيلى سر در عقب او گذاشته] = او را تعقيب مى كرد [، آن مرد به چاهى پناه برد. طنابى بر كمر داشت، يك سر آن طناب را به شاخى بست كه در كنار چاه بوده و خود را ميان چاه آويزان نمود، پس نگاهش به ته چاه افتاد ديد اژدهائى دهان باز كرده كه هرگاه در چاه افتد او را ببلعد! در اين حال ديد دو موش سياه و سفيد پيدا شدند، شروع كردند به قطع كردن طناب كه يكسرش به كمر او بود، در اين حال نگاهش افتاد به عسل خاك آلوده اى كه به كنار چاه ماليده شده بود و زنبورهاى بسيارى بر او جمع شده بودند، و آن بيچاره از ياد قطع كردن موشها طناب را و افتادن در دهان اژدها غفلت نموده، شروع كرد به خوردن عسل هاى خاك آلوده و با زنبورها مخاصمه كردن.
اين حكايت را بر هر كس كه عرضه كنى اين مرد را تَحْميق] = احمق شمردن [ و تَسْفيه ] = سفيه شمردن [ مى كند، و مى گويد كه: الحال چه وقت غفلت است و چه وقت خوردن عسل است؟! فكرى براى خلاصى خود كن.
اين حكايت به عينه حال ما است، چه آنكه، دنيا به منزله همان چاه است و اژدهايى كه دهان گشوده مرگ است و قبر ماست، و دو موش سياه و سفيد شب و روز است كه پيوسته طناب عمر ما را قطع مى كند، و عسل خاك آلوده لذّات دنيويّه است كه ممزوج است به آلام بسيار، و زنبورها اَبْناءِ دنيا مى باشند كه پيوسته به جهت امور دنيا با ايشان مخاصمت مىورزيم.
نَسْأَلُ اللّهَ الْبَصيرَةَ وَ الْعافِيَةَ وَ نَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الْغَفْلَةِ وَ الْغَوايَةِ. منه (ره).
