فرمود: چگونه شد عاقبت امر شما؟
گفت: شبى در كمال آسايش خوابيديم، صبح گاه جاى خود را در هاويه ديديم.
فرمود: هاويه چيست؟!
گفت: سِجّين.
فرمود: سجّين چيست؟!
گفت: كوههايى است از آتش كه پيوسته برافروخته مى شود بر ما، تا روز قيامت.
فرمود: شما چه گفتيد و چه جواب به شما گفتند؟
گفت: گفتيم كه ما را به دنيا برگردانيد تا زهد ورزيم، جواب داده شديم كه دروغ مى گوئيد.
فرمود: به چه سبب تو در ميان ايشان با من سخن گفتى؟!
گفت: يا رُوحَ اللّهِ سبب آن بود كه، ايشان را لجام هاى آتشى بر دهن زده اند و آن لجام به دست هاى ملائكه غِلاظ و شِداد است كه بر ايشان موكّلند، و امّا من از ايشان نبودم، لكن چون در ميان ايشان بودم همين كه عذاب بر ايشان نازل شد مرا نيز فرو گرفت، پس من به موئى آويخته ام در كنار جهنّم، نمى دانم كه در جهنّم خواهم افتاد يا نجات خواهم يافت؟!
پس حضرت عيسى(عليه السلام) رو كرد به حواريّين و فرمود: اى دوستان خدا! خوردن نان جو و نمك، و خواب كردن بر روى مزبله ها با عافيت و سلامتى دنيا و آخرت خيرى است بسيار، يعنى بايد قدر اين نعمت را دانست.[83]
