چنانچه در حديث نبوى(صلى الله عليه وآله وسلم) است كه فرمودند: آيا مى دانيد كه غيبت چه چيز است؟

عرض كردند: يا رَسُولَ اللّهِ! خدا و رسول او(صلى الله عليه وآله وسلم)داناترند.

فرمودند: آن است كه ياد كنى برادر خود را به چيزى كه او را ناخوش آيد.

شخصى عرض كرد: اگر آن صفت با او باشد باز بد است؟

فرمودند: اگر باشد غيبت است و اگر نه بهتان است.^[41]

و فرقى نيست در ميان غيبت به كنايه يا تصريح، بلكه بسا باشد كه كنايه بدتر باشد، و غيبت شنونده هم در حكم غيبت كننده است.

بدان كه غيبت «اعظم مهلكات» است و به اجماع جميع امّت و صريح كتاب و سنّت حرمت آن ثابت است.

از احاديث بسيار مستفاد مى شود كه غيبت بدتر است از زنا.^[42]

و مى خورد حسنات را چنانچه مى خورد آتش هيزم را.^[43]

و حق تعالى چهل شبانه روز، نماز و روزه غيبت كننده را قبول نمى فرمايد^[44] و احاديث در مذمّت اين صفت خبيثه بسيار است.